Κύριε διευθυντά
Οι εκλεκτοί αναγνώστες κ. Γεώργιος Τόλης και Θεοδόσιος ∆όσιος, σε πρόσφατες επιστολές των, μας πήγαν τη μνήμη πίσω σε δύσκολα αλλά και νοσταλγικά χρόνια, αναφερόμενοι στην αυστηρότητα των τότε καθηγητών μας. Παρεμπιπτόντως θα ήθελα να σημειώσω ότι εκείνη την εποχή, δηλαδή τις δεκαετίες ’40 και ’50, οι συνθήκες στα χωριά του Θεσσαλικού κάμπου έμοιαζαν ειδυλλιακές μπροστά σ’ αυτά που συνέβαιναν στα απομακρυσμένα ορεινά χωριά, σε ένα εκ των οποίων έζησα κι εγώ.
Στο Γυμνάσιο Σπερχειάδος στο οποίο φοίτησα περί το 1960 και στην κοινωνία της ∆υτικής Φθιώτιδος κυριαρχούσαν τότε η φτώχεια και τα μετεμφυλιακά σύνδρομα. Και οι καθηγητές εκείνοι ως άνθρωποι και λάθη μπορεί να έκαναν και αδικίες πιθανόν να διέπραξαν. Ομως νομίζω ότι πίσω από την αυστηρότητά τους υπήρχε ένα αμέριστο ενδιαφέρον για τους μαθητές, έστω και αν εκδηλωνόταν με ακραίες ενέργειες όπως επιτήρηση καθ’ όλον το 24ωρο, με… εφόδους στα σπίτια και τα στέκια των μαθητών και βεβαίως στον μοναδικό κινηματογράφο της κωμόπολης.
∆είγμα της αυστηρότητας ήταν σε μας ο αξέχαστος γυμναστής μας ∆ημήτριος Σπανός, που λειτουργούσε δίκην Λοχία Υπηρεσίας. Κάθε Κυριακή μας οδηγούσε συντεταγμένους για υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Παράλληλα όμως απαιτούσε από εκείνους τους μαθητές που το Σαββατοκύριακο θα μετέβαιναν στο χωριό τους, να εκκλησιαστούν στην εκκλησία του χωριού τους και να προσκομίσουν όμως βεβαίωση από τον ιερέα ότι όντως εκκλησιάστηκαν. Για μερικούς μάλιστα μαθητές που υποψιαζόταν ότι μπορούσαν να φέρουν πλαστή βεβαίωση, αναζητούσε τη Δευτέρα το πρωί στη λαϊκή αγορά της κωμόπολης τον ιερέα του χωριού τους για την επιβεβαίωση!
∆εν μας έβλαψαν σε τίποτε όλα αυτά, το αντίθετο μάλιστα, μας ωρίμασαν πολύ ενωρίτερα, και ιδιαίτερα σε σύγκριση με τη σημερινή ασυδοσία. Θα πρέπει επίσης να λεχθεί ότι όλη αυτή η δραστηριότητα των καθηγητών μας αφορούσε σε παιδιά που είχαν αποκοπεί από τους αγράμματους και υπεραπασχολούμενους στα χωράφια γονείς, και θεωρούσαν ότι ήταν καθήκον τους να αναπληρώσουν αυτοί την επιμέλειά τους. Κάπως έτσι νομίζω ότι αντιλαμβάνονταν το χρέος και τον ρόλο τους, πέραν της μόρφωσης. Ολοι μας διατηρούμε μια γλυκιά ανάμνηση και μια μεγάλη ευγνωμοσύνη για την ουσιαστική προσφορά τους που δίνονταν και πέραν του καλώς εννοουμένου καθήκοντός των, και γι’ αυτό ό,τι γίναμε στη ζωή το οφείλουμε σ’ αυτούς και λιγότερο στους γονείς μας.
*Οφθαλμίατρος, Λάρισα
