Kύριε διευθυντά
Το δημοσίευμα με τίτλο «Ανησυχία για ματαιώσεις πανηγυριών σε χωριά της Φλώρινας» που διαβάσαμε στην «Κ» την 1/7/2025 μας προκάλεσε αλγεινή εντύπωση. Κυρίως επειδή κρύβει την αλήθεια, η οποία έχει ως εξής: η αντίδραση στα τραγούδια που ακούγονται και χορεύονται σε γλέντια της περιοχής μας δεν προκαλείται από τη γλώσσα των τραγουδιών, αλλά κυρίως από το αντεθνικό και αλυτρωτικό περιεχόμενό τους, πράγμα που αποκρύπτει ο συντάκτης του κειμένου. Στα τραγούδια αυτά αυτοί που αγαπούν να τα χορεύουν και να τα τραγουδούν απευθύνονται στην καημένη τη Μακεδονία που δεν έχει ακόμη ελευθερωθεί, υμνούν σφαγείς του Ελληνισμού σαν τον Γκότσε Ντέλτσεφ και τον Σαντάνσκι και, το χειρότερο όλων, παρακινούν σε βία, με τον στίχο «Φωτιά να κάψει εκείνον που θα μου υποδείξει να ξεχάσω τη Μακεδονία» και άλλους παρόμοιους. Αυτή την αλήθεια αποσιώπησε ο συντάκτης του κειμένου κι αναρωτιόμαστε γιατί. Οσο για το δικαίωμά τους να μιλούν τη γλώσσα των παππούδων τους, εμείς που μελετούμε επί χρόνια την Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνα γνωρίζουμε τον σημαντικότατο ρόλο που έπαιξαν οι γηγενείς Μακεδονομάχοι, που μπορεί να μη γνώριζαν τα ελληνικά, αγωνίστηκαν όμως εναντίον των Βουλγάρων με τέτοιο πάθος, που «γραικομάνους» τους αποκαλούσαν, μανιακούς με την Ελλάδα, οι κομιτατζήδες, που έλπιζαν να κάνουν τη Μακεδονία δική τους. Κι είναι βέβαιο πως η λευτεριά δεν θα ερχόταν χωρίς τη δική τους συμβολή.
Οσο για τη γλώσσα που θέλουν να μιλούν σήμερα κάποιοι στη Μακεδονία, επισημαίνουμε ότι ναι μεν στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα οι περισσότερες λέξεις της είχαν ελληνική ρίζα, αλλά «ιδιαίτερα μετά το 1940, με την τεράστια προπαγάνδα των Σλάβων (με το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και την ογκώδη ανάλογη βιβλιογραφία) το ιδίωμα έχει γίνει “βουλγαρικότερο” ή “σλαβικότερο”» (όπως διατυπώθηκε από τον γιατρό και συγγραφέα από το Νεστόριο Παντελή Βυσσούλη).
Κλείνοντας, επειδή όσα ξέρουμε εμείς που κατοικούμε εδώ στη Μακεδονία δεν τα γνωρίζετε όσοι ζείτε μακριά, οφείλουν, όμως, να τα γνωρίζουν αυτοί που μας κυβερνούν, το φαινόμενο αυτό των επίμαχων πανηγυριών δεν άρχισε τώρα. Συμβαίνει εδώ και χρόνια και το γνωρίζουν οι πολιτικοί μας, οι οποίοι είτε συμμετέχουν, χάριν ψηφοθηρίας, είτε αποχωρούν διακριτικά στο πρώτο άκουσμα των αλυτρωτικών τραγουδιών, σαν άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, αφήνοντάς μας όλους τους άλλους στο έλεος της προπαγάνδας, όπου η Μακεδονία των ονείρων κάποιων διόλου δε συμπίπτει με τη Μακεδονία που γνωρίζουμε στον χάρτη.
Αντί για επίλογο, παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από την «Καθημερινή» (15/6/2025) που επισημαίνει άλλη μία παράμετρο της προβληματικής κατάστασης στη Μακεδονία, για την οποία έλεγε ο Ιων ∆ραγούμης πως αν τρέξουμε να τη σώσουμε μπορεί να μας σώσει, αλλά τα τεκταινόμενα εδώ δείχνουν μονάχα αδιαφορία για τη σωτηρία της:
«Η ιστορική μνήμη πάσχει. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι ότι οι κάτοικοι του νομού Σερρών, που είναι απόγονοι ανθρώπων οι οποίοι βασανίστηκαν σε πολύ μεγάλο ποσοστό από τους Βουλγάρους (Η πόλη των Σερρών είχε τρεις βάναυσες βουλγαρικές κατοχές, το 1913, που την κατέστρεψαν, το 1916 και το 1941), σήμερα πωλούν με ευκολία τα σπίτια τους στους γείτονες».
Βασίλης Τζανακάρης, συγγραφέας, «Η φωνή και η πένα της Ιστορίας των Σερρών, η ζωντανή συνείδηση του παρελθόντος».
*Συνταξιούχος εκπαιδευτικός-συγγραφέας, Καστοριά
