Κύριε διευθυντά
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν να διαμορφώνεται ένα σκηνικό πρωτόγνωρο για τα εκλογικά ειωθότα της Μεταπολίτευσης, αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο πολιτικής αστάθειας των μνημονίων. Εν ολίγοις, φαίνεται να ανατρέπεται το ισχυρό δίπολο του δικομματισμού που σημάδευσε το μεγαλύτερο μέρος της Μεταπολίτευσης, όταν τα δύο κόμματα εξουσίας άθροιζαν ακόμα και κοντά στο 80%. Γεγονός είναι ότι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζεται ασθμαίνουσα και αισθητά υπολειπόμενη της κυβερνώσας παράταξης, κάτι που γνωρίζαμε ήδη από την επαύριον των τελευταίων εκλογών. Επίσης, η κυβερνητική φθορά για κόμμα που απολαμβάνει την εξουσία για δεύτερη συνεχόμενη θητεία είναι αναμενόμενη.
Εκείνο που προξενεί έκπληξη είναι το εύρος αυτής: λανθασμένες επιλογές προσώπων, προκλητικές και αυθάδεις συμπεριφορές απέναντι στον πολίτη, φοβική αντιμετώπιση των προβλημάτων, φαινόμενα διαφθοράς στον κρατικό μηχανισμό δείχνουν να το εξηγούν. Βέβαια, η εκδοχή αυτή δεν φαίνεται να συνιστά ανήκεστο βλάβη για την κυβερνητική πλειοψηφία και ταυτόχρονα να προοικονομεί την εξαΰλωση του πολιτικού κεφαλαίου του προσώπου ο οποίος ηγείται. Πάντως, κάθε φορά που η εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος απέναντι στο πολιτικό προσωπικό κλονίζεται, ισχύει η ρήση του Μενάνδρου: «δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξηλεύεται».
Το ερώτημα, ωστόσο, που ανακύπτει είναι ποιοι πολιτικοί άνδρες προσβλέπουν να επανασυστηθούν στους ψηφοφόρους ή ποιοι τους συστήνονται για πρώτη φορά;
Είναι, άραγε, οι διαχειριστές του πρόσφατου παρελθόντος μας –με μεγαλύτερη ή μικρότερη αποτυχία ή επιτυχία, ανάλογα με την οπτική καθενός– ενδεδυμένοι νέα σκευή ή λαμπερά πρόσωπα των μίντια υποσχόμενα ίαση όλων των κακών; Κοινή συνισταμένη αποτελεί ο πολυκερματισμός του πολιτικού τοπίου και ο «μεσσιανισμός».
*Φιλόλογος-δρ Ιστορίας, ΑΠΘ
