Κύριε διευθυντά
Είναι γνωστόν ότι ο προφορικός λόγος, ειδικά ο δημόσιος, είναι πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση, ακόμη και στη «μικρή φόρμα», όπως λέγεται στους εκδοτικούς οίκους για τα γραπτά. Ούτως ή άλλως, ως κορωνίδα της επιτυχίας σε τέτοιες περιπτώσεις επιστρατεύονται συνήθως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και οι σύγχρονοι ποιητές, credits διανόησης, καλλιέργειας και πνευματικού high tech…
Ωστόσο ο δαίμονας καραδοκεί – και αυτό δεν είναι σπάνιο. Συγκεκριμένα: Στο υβριδικό «Παν μέτρον άνθρωπος εστί», που ακούστηκε πρόσφατα εν συγκινήσει, διακρίνεται μια «σύβραση», για να παραπέμψουμε στη συνταγή του Αγγελου Ρέντουλα. Μία συνταγή με διαφορετικά υλικά, που δεν κολλάνε πάντοτε μεταξύ τους, όπως και αυτά τα θραύσματα από τους αρχαίους, με αποκορύφωμα το «εστί», για έμφαση στο τέλος.
Ως γνωστόν, το παν δεν χρειάζεται καθόλου: «Μέτρον άριστον», αρκεί, κι ας επικράτησε η προσθήκη. Το άλλο θραύσμα έρχεται από το «πάντων χρημάτων (πραγμάτων) μέτρον εστί άνθρωπος» του Πρωταγόρα. Σε μία εποχή που το έχει διορθώσει… και αυτό σε πάντων ανθρώπων μέτρον τα χρήματα, δεν απορεί πια κανείς για τίποτα.
Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να δημοσιευθεί και αυτή η επιστολή, ωστόσο εδώ ο μόνος λόγος που με ώθησε, είναι η πρόληψη, μην τυχόν, έστω και κατά λάθος, το έχουν ακούσει μαθητές και το επαναλάβουν στην τάξη ή σε κάποιες Πανελλήνιες Εξετάσεις λανθασμένα.
