Κύριε διευθυντά
Είναι γνωστή η δήλωση της τότε πρωθυπουργού του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ ότι το Ισραήλ μόνο την Παλαιστίνια μάνα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Προ διμήνου εκπρόσωπος της Χαμάς, χωρίς ίχνος ευαισθησίας, περίσκεψης και ευθύνης, αλλά με περίσσεια κυνισμού και απανθρωπιάς, εδήλωσε από τηλεοράσεως ότι δεν τρέχει τίποτε για τις απώλειες των παιδιών και των νηπίων, γιατί θα κάνουν άλλα οι μανάδες τους. Λίγες μέρες αργότερα, ο στρατός του Ισραήλ ανακοίνωσε την εξόντωσή του.
Διαπράττονται εγκλήματα πολέμου στη Γάζα; Ασφαλώς και διαπράττονται. Ποιος ευθύνεται; Σύμφωνα με το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (σύμβαση της Γενεύης, πρωτόκολλα 1997) η εκ προθέσεως χρησιμοποίηση αμάχων ως «ασπίδων» για να καλυφθούν στρατιωτικοί στόχοι θεωρείται έγκλημα πολέμου. Αυτό υποχρεώνει τον επιτιθέμενο –εν προκειμένω το Ισραήλ– να σταματήσει; Χωρίς περιστροφές η απάντηση είναι όχι. Ο επιτιθέμενος έχει το δικαίωμα να πλήξει στρατιωτικό στόχο, ακόμη και αν αυτός «αναμειγνύεται» με αμάχους. Οφείλει όμως να προειδοποιήσει επαρκώς και εγκαίρως τον αμυνόμενο, ώστε να προλάβουν να απομακρυνθούν οι άμαχοι και αν αγνοηθούν οι προειδοποιήσεις του, τότε τα θύματα μεταξύ των αμάχων θεωρούνται κατά το διεθνές δίκαιον «παράπλευρες απώλειες».
Εν κατακλείδι οι Παλαιστίνιοι είναι αυτοί που προσφέρουν τα παιδιά τους ως θυσία στον βωμό των σκοπιμοτήτων για τη δημιουργία κράτους και ως εργαλείο πολιτικής πίεσης και διεθνούς κατακραυγής, προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό αυτόν. Ομως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο Kαντ έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται αποκλειστικά ως «μέσο» αλλά πάντα ως «σκοπός». Αλλωστε ο πρόεδρος Τραμπ (φιλειρηνιστής ων…), από του βήματος της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών, εξέφρασε μετά βεβαιότητος την άποψη ότι η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους είναι παράγων διαιωνίσεως των συγκρούσεων. Ομοια φαντάζομαι ότι είναι και η θέση του στην εμμονή της Τουρκίας να δημιουργηθεί τουρκοκυπριακό κράτος. Ο πρόεδρος Ερντογάν, θαυμαστής του Αμερικανού προέδρου, θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό και να μη σπαταλά διπλωματικά και άλλα κεφάλαιά του πηγαίνοντας ανάποδα στη διεθνή τάξη πραγμάτων που θέλει την ισότητα των μειονοτήτων εντός των υφισταμένων κρατών, χάριν μιας κυριαρχίας που εκχωρείται, ούτως ή άλλως, στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή και στον αμυντικό συνασπισμό που συμμετέχει. Αυτά όλα τα έχει ακούσει ο πρόεδρος Ερντογάν και από τον πρόεδρο Πούτιν που επίσης θαυμάζει. Θυμίζω, τη μεθεπομένη της ενάρξεως του πολέμου στην Ουκρανία, έσπευσε να προτείνει στον Ρώσο πρόεδρο να του αναγνωρίσει την Κριμαία έναντι της αναγνωρίσεως από τη Ρωσία του ψευδοκράτους των κατεχομένων, για να λάβει την απάντηση ότι αυτά δεν γίνονται, αφενός διότι η Τουρκία είναι εγγυητής της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου και αφετέρου η Ευρώπη στην οποίαν επιθυμεί να ενταχθεί δεν επιτρέπει τη διχοτόμηση των κρατών-μελών της. «Μην μπερδεύεις τα πράγματα», του είπε επί λέξει ο Ρώσος πρόεδρος. Κάποιος όμως πρέπει να του μιλήσει και για την ταμπακιέρα, διότι σε αυτήν τη συμμαχία τα χνώτα μερικών δεν ταιριάζουν. Τέλος, αυτές οι άνω ποταμών δηλώσεις της Ελλαδικής, κυρίως, ηγεσίας και λιγότερο της Κυπριακής, εν είδει επωδού, ότι ναι μεν είμαστε στρατηγικοί εταίροι με το Ισραήλ, αλλά μόνο με τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους θα ησυχάσει η περιοχή, ας μας πουν πού ακριβώς το φαντάζονται να εγκαθίσταται αυτό το κράτος και πώς αντιλαμβάνονται τη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ. Ετσι, για να μην κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους και να σταματήσουμε επιτέλους να βάζουμε αυτογκόλ.
*Βριλήσσια
