Κύριε διευθυντά
Διαβάζω πάντα με προσοχή τις επιστολές του υποστρατήγου ε.α. κυρίου Κωνσταντίνου Φράγκου και δεν έχω την πρόθεση να αντιπαρατεθώ μαζί του σχετικά με όσα γράφει στην επιστολή του της 11/9/2025 για την πολεμική βιομηχανία της Τουρκίας και τους εξοπλισμούς της. Στην Οικονομία έχει καθιερωθεί από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η αρχή «Guns or Butter» («Βούτυρο ή Κανόνια»). Στο «Βούτυρο» δεν ανήκει μόνο το ψωμί, αλλά και οι προσωπικές ελευθερίες. Παραδείγματα για χώρες που επέλεξαν να ρίξουν το βάρος τους στα «Κανόνια» είναι η γείτων Τουρκία του Ερντογάν, και η Βόρεια Κορέα του Κιμ, η τελευταία με τους πυραύλους και τα πυρηνικά. Η Βόρεια Κορέα μου πέφτει πολύ μακριά αλλά ούτε πολίτης θα ήθελα να ήμουν της Τουρκίας, έστω και αν η ιδέα του να ανήκεις σε μια χώρα που είναι και Αυτοκρατορία φαντάζει δελεαστική. Στην Οικονομία εξάλλου υπάρχει και η Αρχή του Συγκριτικού Κόστους (Comparative Cost), την οποία δεν προτίθεμαι να αναλύσω εδώ γιατί και ο χώρος είναι περιορισμένος και σίγουρα δεν θα το έκανα αρκετά καλά. Εν κατακλείδι πιστεύω ότι επειδή εμείς οι Ελληνες δεν επιδιώκουμε να κατακτήσουμε πάλι τη Μικρά Ασία ούτε να φθάσουμε πάλι στη Βακτριανή, καλό είναι να ρίχνουμε το βάρος σε αυτό που μπορούμε να κάνουμε καλύτερα, και μπορούμε πολλά, και να προσέξουμε πώς να βελτιώσουμε πράξεις ή συμπεριφορές που μας πάνε πίσω. Σε αυτά ανήκουν και καταστάσεις που μειώνουν την αξιοπιστία μας ως λαού και ως έθνους. Με όπλο την αξιοπιστία μας θα ενισχύσουμε τη θέση μας στις συμμαχίες μας, ενώ ταυτόχρονα θα φροντίζουμε τους αμυντικούς εξοπλισμούς μας. Η Τουρκία δεν είναι χώρα παράδειγμα για μίμηση.
*Βούλα
