Κύριε διευθυντά
Το κείμενο της κ. Γιούλης Επτακοίλη στην «Κ» της 14/8/2025 συνόψιζε ευστόχως τα βασικά στοιχεία των υπαίθριων πανηγυριών του καλοκαιριού: «Τα πανηγύρια, οι γιορτές, οι υπαίθριες συναντήσεις, τα έθιμα του Αυγούστου, όλα συνδυάζουν το θρησκευτικό στοιχείο με τα στοιχεία της διασκέδασης και της κοινωνικής συνοχής, είναι ισχυρά ταυτοτικά στοιχεία. Τα έχουμε ανάγκη».
Μου δίνεται, έτσι, η ευκαιρία να αναφερθώ σε παλαιότερες εποχές, που τις χαρακτήριζαν κάποιες ακραίες συμπεριφορές…
Παραθέτω, λοιπόν, ένα τέτοιο περιστατικό:
ΝΕΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ, 14.5.1882: «Ενώ εχόρευαν εις το πανηγύρι του Μακρινού, εν Μεσολογγίω και ο Τσοπανάς έσυρε το χορό, ο Μπαλάσκας έθραυσε του αυλητού την γλυκύφθογγον φλογέρα και προσεβλήθη εκ τούτου ο Τσοπανάς και οργισθείς ανεσπάσατο την μάχαιραν και εφόνευσε τον Μπαλάσκαν. Αλλά ήτο εκεί παρών ο αδελφός του Μπαλάσκα και αυτοστιγμεί εξεδικήθη το αίμα του αδελφού του φονεύσας τον Τσοπανά. Και έληξεν ούτω πενθίμως η εορτή με πτώματα τον Τσοπανά, τον Μπαλάσκαν και τον αυλόν».
Βεβαίως, τέτοια περιστατικά προ πολλού εξέλιπον.
Οι κύκλιοι, όμως, στεριανοί χοροί διατηρούν τη ζωντάνια, αλλά με ευπρέπεια και ευταξία. Το διεπίστωσα φέτος το καλοκαίρι στο ακριτικό χωριό μου, Λειά, σκαρφαλωμένο ψηλά στη Μουργκάνα, εις το οποίο στο ολονύχτιο πανηγύρι του καλοκαιριού παρευρέθησαν δεκάδες Λειώτες από την εσωτερική και υπερπόντια διασπορά και εις το οποίο κυριάρχησαν οι νεότερες ηλικίες, μεταξύ των οποίων η τετραετής εγγονή του Νίκου Γκατζογιάννη, Αντωνία, η οποία συμμετείχε στους χορούς με τη μητέρα της Μαρίνα Γκέιτζ και τον παππού της, οι οποίοι ήλθαν προς τούτο από τις ΗΠΑ.
Η άρτια οργάνωση της όλης εκδήλωσης οφείλεται εις τον νεαρό πρόεδρο του χωριού, Γιάννη Τσιάβο.
Ηταν μια δροσερή βραδιά παρά τον καύσωνα των ημερών, κάτω από τον έναστρο ουρανό της Μουργκάνας, που μου θύμιζε τον λόγο του Σωτήρη ∆ημητρίου «φυσάει ακόμα ο Λίσβας και φέρνει απ’ τις κορφές της Μουργκάνας δροσιές και χαιρετίσματα».
*Μοναστηράκι Δωρίδος
