Κύριε διευθυντά
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολούθησα στα ΜΜΕ τη δημόσια κηδεία – μνημόσυνο σε στάδιο της Αριζόνας, του δολοφονηθέντος ακροδεξιού(;) influencer Τσάρλι Κερκ, η οποία συγκλόνισε την κοινωνία των ΗΠΑ, αλλά και όλους μας.
Αλήθεια, πόσο ακροδεξιός μπορεί να είναι κάποιος, ο οποίος στις δημόσιες εκδηλώσεις του χρησιμοποιεί τον τίτλο «Αποδείξτε πως έχω άδικο», ή ζει με μια γυναίκα (Ερικα Κερκ) η οποία δηλώνει πως «συγχωρώ» τον δολοφόνο, ή ακόμη –σε αντίθεση με τον πρόεδρο Τραμπ– «δεν μισούσε τους αντιπάλους του και ήθελε το καλύτερο γι’ αυτούς»;
Την πιο μεγάλη εντύπωση όμως προκάλεσε ότι σε κάθε θέση από τις 60.000 του σταδίου της Αριζόνας, το οποίο ασφυκτικά κατέκλυσαν οι Αμερικανοί, υπήρχε η αφίσα του δολοφονηθέντος με το σύνθημα «Ποτέ να μην παραδοθούμε»!
Τι είναι αυτό άραγε που απειλεί με «παράδοση» το κομμάτι αυτό των ΗΠΑ και το έχει φέρει στα όριά του, ώστε να χρησιμοποιεί τη λέξη «ποτέ»;
Μήπως είναι αυτό που είπε στο μνημόσυνο ο πρώην αντίπαλος του Τραμπ, Μπεν Κάρσον, πως οι «μαρξιστές» επιδιώκουν να παρουσιάσουν τη «σεξουαλική διαστροφή» ως «φυσιολογική και υγιή»; Μήπως είναι η άφρονη υπερκαλλιέργεια της Woke κουλτούρας από τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ;
Εχοντας παρευρεθεί στη χώρα μας σε αρκετές εκδηλώσεις αφιερωμένες στον εμφύλιο πόλεμο του 1946-49, και των δύο παρατάξεων, δεν ξέρω γιατί, αυτό το «σύνθημα» των Αμερικανών, μου έφερε την εξής σκέψη: Θα μπορούσε η ελληνική κοινωνία, σε κάθε θέση των συμμετεχόντων σε αυτές, να τοποθετήσει μια ανάλογη αφίσα με το σύνθημα «Ποτέ να μην παραδοθούμε» ξανά σε εμφύλιο;
*Κτηνίατρος, Καστοριά
