Κύριε διευθυντά
Τα στοιχεία που φιλοξενήσατε (φ. Κυριακής 21/9) από τον διπλωμάτη καριέρας κ. Βασίλη Κασκαρέλη με αποσπάσματα από το βιβλίο του «Η ελληνική τέλεια καταιγίδα», δεν νομίζω ότι δέχονται αμφισβήτηση. Αντίθετα, θέτουν έστω και με λογική καθυστέρηση δεκαετιών το πρόβλημα μιας κυβερνητικής διαφθοράς στο πλέον ευαίσθητο σημείο της: εκείνο των σχέσεων «συναλλαγής» της χώρας με τη λοιπή ευρωπαϊκή οικογένεια. Ενα φαινόμενο που ίσως ήταν από την αρχή γνωστό, αλλά που έφτασε να κινδυνεύει να απωθήσει την Ελλάδα στα περιθώρια τής κατά τα άλλα προβληματικής Ε.Ε., που όμως αποτελεί τον μοναδικό χώρο στον οποίο «ανήκομεν». Γιατί δυστυχώς έξω από αυτόν «ου τόπος»… Η Ελλάδα φαίνεται να έχει τη χειρότερη αναμενόμενη εκπροσώπηση στα ευρωπαϊκά «όργανα εξουσίας», διότι πέρα από πρακτικά προβλήματα επικοινωνίας λόγω παιδείας κ.λπ., οι εκεί εκπρόσωποί μας οδηγούνται όχι από αντικειμενικά γεγονότα και ανάγκες αλλά από το ολέθριο «πολιτικό κόστος». Και η Ελλάδα κινδυνεύει να καταλάβει παγίως μια θέση ηθικά χειρότερη ακόμη και από τους τέως σοβιετικούς δορυφόρους που όμως στην Ε.Ε. βηματίζουν πλέον καλύτερα από εμάς. Τα τραγικά αποτελέσματα φαίνονται στην πλάτη μας με τον χειρότερο τελευταία τρόπο (ΟΠΕΚΕΠΕ κ.λπ.). Κριτήριο των ευρωπαϊκών χειρισμών μας έγιναν και παραμένουν όχι οι αντικειμενικές ανάγκες της χώρας και η διεθνής πρακτική, αλλά τα μίζερα τοπικά εκλογικά συμφέροντα του πολιτευτή – υπουργού. Ελάχιστο περιθώριο για την αποτροπή του ante portas ολέθρου βλέπω ένα μέτρο που βέβαια θα το πολεμήσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Είναι η παράλληλη διατήρηση βουλευτικού και υπουργικού αξιώματος. Oλέθριος συνδυασμός που δυστυχώς ίσχυσε από την ημέρα της ανεξαρτησίας και συνετέλεσε περισσότερο από όλα στην κυβερνητική φαυλότητα μέχρι σήμερα.
*Ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ, Χολαργός
