Κύριε διευθυντά
Θαυμάζω τον κ. Παντελή Μπουκάλα για την εμβρίθεια, τη χρήση της ελληνικής γλώσσας, τον ανθρωπισμό του και το συνολικό έργο του (μνημειώδης η πολύτομη εργασία του για το δημοτικό τραγούδι – διαθέτει ανάλογη η Ακαδημία Αθηνών;). Αρχειοθετώ δε όλα τα άρθρα του στην εφημερίδα ώσπου αποφασίσει, όπως πολλοί ελπίζουμε, να τα συγκεντρώσει σε κάποιο τόμο. Ομως, στο άρθρο του στις 14.9.2025 στη συνήθη στήλη του κάθε Κυριακή «ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ» ο (διόλου αδικαιολόγητος) αντικληρικαλισμός του τον οδήγησε σε ένα αδικαιολόγητο για το πνευματικό ύψος του σφάλμα. Συγκεκριμένα, θεωρεί ότι η εικόνα του Χριστού στα ελληνικά δικαστήρια υπάρχει προκειμένου να τρομάζουν οι δικαζόμενοι και να ομολογούν την πλήρη αλήθεια, όπως ακριβώς συνέβαινε με το ξόανο της Παλλάδος στα δικαστήρια της αρχαίας Αθήνας. Ας μου επιτραπεί να υποστηρίξω ότι ο συσχετισμός δεν είναι μόνο ατυχής αλλά και ολοφάνερα εσφαλμένος. Η εικόνα του πάσχοντος και θνήσκοντος Θεού, στεφανωμένου περιπαικτικά με αγκάθια, καταδικασμένου άδικα από το ανθρώπινο μίσος δεν σκοπεύει ούτε δίνει τέτοιο μήνυμα. Αντίθετα, θυμίζει στους ενόχους ότι για τη συγχώρεση αρκεί μια λέξη αληθινής μετάνοιας, όπως αυτή του ληστή στον σταυρό, για να οδηγήσει στη συγχώρεση. Και πάνω απ’ όλα αποτελεί ένα μάθημα ταπεινότητας για τους εξουσιάζοντες εκείνη την ώρα την τύχη των ανθρώπων δικαστές και μια υπενθύμιση σε αυτούς της μεγαλύτερης αδικίας των αιώνων προκειμένου –παραλλάσσω εδώ τον στίχο της Ζωής Καρέλλη– να μην καταντήσουν άδικοι και αυτοί.
*Αμπελόκηποι
