Κύριε διευθυντά
Οι παλαιότεροι είχαν τη στήλη των αναγνωστών στο περιοδικό «∆ιάπλαση των Παίδων», όπου κυριαρχούσε η πένα του Γεωργίου ∆ροσίνη, με τη στήλη «Σας ασπάζομαι, Φαίδων», έπειτα ήρθε ο «Θησαυρός των παιδιών» και το «Ελληνόπουλο» και μετά η στήλη «Γράμματα Αναγνωστών», της αγαπημένης εφημερίδος μας «Καθημερινής», που επέτυχε να δημιουργήσει μια ψυχική γνωριμία και φιλία μεταξύ τους, ώστε ο θάνατος του ενός να φέρνει θλίψη στους άλλους.
Θέλω σήμερα να μοιραστώ τη συγκίνηση και τη θλίψη που μου έφερε η εκδημία του Αναστασίου Αγγ. Στέφου, μαζί με τους συν-αναγνώστες Αντώνιο Βενέτη, Ματθαίο ∆ημητρίου, ∆ημήτριο Καστρινάκη, Γεώργιο Κωστούλα, Νίκο Ματό, Ιωάννη Κουφάκη, όπως εκφράζεται σε αυτή τη στήλη, την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου. Ο Αναστάσιος Στέφος ήταν ένας λαμπρός άνθρωπος, ένας εξαίρετος καθηγητής, μια εξέχουσα πνευματική μορφή τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Γαλλία, ως καθηγητής στη Σορβόννη.
Θαρρώ ότι είναι από τα τελευταία γραπτά του, στο φύλλο του Σαββάτου 17 Αυγούστου 2024 για τις ωδές του Πινδάρου, που αφορούν τους Ολυμπιονίκες, του Σαββάτου 12/10/24 για το Βαρβάκειο στο οποίο υπήρξε μαθητής, και του Σαββάτου 5 Απριλίου 2025 για το Ιερό της Βραυρώνος, που φανερώνουν απέραντες γνώσεις με απλότητα και λυρισμό. Ηταν ακόμα και ένας δραστήριος πρόεδρος του Μουσείου Γ. Δροσίνη. Ο εκλιπών ήταν ένας από τους καλύτερους «Δροσινολόγους» γιατί με τη μεγαλύτερη επιμέλεια ανέλυσε τον στίχο, το μέτρο και τον ρυθμό των ποιημάτων του Γ. Δροσίνη. Ηταν και είναι και δική μου αγάπη ο Γεώργιος Δροσίνης, γι’ αυτό θα τον αποχαιρετήσω με ένα κομμάτι από ποίημα του Γ. Δροσίνη, από τη συλλογή «Φωτερά σκοτάδια». Εχει τίτλο «Τι λοιπόν»:
«Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο θα το κρύβει ένα ορθό κυπαρίσσι, κι’ απ’ ό,τι ακούσαμε, αγγίξαμε, νοιώσαμε, τάφου γη θα μας έχει χωρίσει; …Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο, κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη, κι’ ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε κι’ είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα, γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα. Κι’ αντί να ‘ρθει μια νύχτα αξημέρωτη, ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;»…
Ο χώρος δεν επιτρέπει τη γραφή ολόκληρου του ποιήματος.
*Συνταξιούχος συμβολαιογράφος
