Κύριε διευθυντά
Η άποψη που διατυπώνεται στο δημοσίευμα της «Κ» της 3/9/2025, ότι η μεταφορά ανηλίκων παιδιών από την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της ανελέητης εμφύλιας διαμάχης, παιδιών ανδρών του ∆ΣΕ, είτε όσων απήχθησαν υπ’ αυτού βιαίως, ως ο υπογράφων την επιστολή, στις «Λαϊκές ∆ημοκρατίες», είχε σκοπό την προστασία τους από τις συνθήκες πολέμου που επικρατούσαν τότε στην Ελλάδα, δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική αλήθεια, όπως προκύπτει από αυθεντικές πηγές της κομμουνιστικής αριστεράς.
Ετσι, ο Κώστας Γκριτζώνας, πολιτικός επίτροπος της μεραρχίας του Χαρίλαου Φλωράκη, γράφει στο βιβλίο του «Τα παιδιά του Εμφυλίου», «…ο ∆ΣΕ αναγκάστηκε να αναζητήσει νέους μαχητές ανάμεσα στα παιδιά που βρίσκονταν στις “Λαϊκές ∆ημοκρατίες”… τον Μάρτιο του 1949 έφθασαν από τη Γιουγκοσλαβία στα έμπεδά μας 1.200 παιδιά ηλικίας 14-16 χρονών. Είχαν συγκεντρωθεί από διάφορες χώρες που διέμεναν… Αγόρια και κορίτσια ηλικία μισά-μισά σχεδόν… εκπαιδεύσαμε αυτά τα παιδιά 35 μέρες… πολλά από αυτά τα παιδιά… “σκοτώθηκαν”». Ετσι, ένα απ’ αυτά τα παιδιά, ο Μιχάλης Παρτσαλίδης, γράφει στην «Ελευθεροτυπία» της 13/12/1985:
«Σκοπός του παιδομαζώματος ήταν να δημιουργηθεί ένα φυτώριο έμψυχου υλικού για το αντάρτικο»… Τον Αύγουστο του 1948 δούλευα σε γεωργικές εργασίες στη Γιουγκοσλαβία με πάνω από 100 παιδιά, που μόλις έκλεισαν τα 15, επιστρατεύθηκαν για το βουνό, ενώ οι μικρότεροι μεταφερθήκαμε στην Τσεχοσλοβακία. Το 1950 ερχόταν η σειρά μου, αλλά ήδη είχε λήξει ο εμφύλιος πόλεμος», και καταλήγει ο Μ. Παρτσαλίδης: «…Τα πιστοποιητικά αγνοουμένων και σκοτωμένων παιδιών ηλικίας 15-20 ετών, που φέραμε, είναι πολύ περισσότερα από τα πτυχία».
Η Μαργαρίτα Λαζαρίδου, υψηλόβαθμο στέλεχος του ΚΚΕ και του ∆ΣΕ, στο βιβλίο της «Πόλεμος και Αίμα», αναφέρεται στην τραγική μάνα Μάρθα Κεραμίδου και στις τρεις κόρες της ∆άφνη, Παρθένα και τη 15χρονη Χρυσούλα, τις οποίες επιστράτευσε ο ∆ΣΕ το καλοκαίρι του 1948 και σκοτώθηκαν και οι τρεις.
Και ο Βασ. Μπαρτζώτας «απαιτούσε από τη δύστυχη μάνα όχι μόνο να μην κλαίει, αλλά να είναι υπερήφανη για τον χαμό των παιδιών της»!
Εξάλλου την περιβόητη «ηρωική πορεία» του «Στρατηγού» Γούσια, ο ιδρυτής της ΕΠΟΝ Πέτρος Ανταίος την χαρακτηρίζει για τα περίπου 1.300 παιδιά που απήχθησαν από τη Ρούμελη και πέθαναν από την πείνα και τις κακουχίες ή εκτελέστηκαν από τους αντάρτες, αυτό που πραγματικά ήταν: «πορεία θανάτου».
Και συμπληρωματικά: «Από τα 1.300 παιδιά έφτασαν πάνω στον Γράμμο γύρω στα 300. Σακατεύτηκαν δηλαδή 1.000 παιδιά, ο ανθός της νεολαίας της Ρούμελης. Παιδιά που φυσικά δεν ήταν ώριμοι αγωνιστές, οι περισσότεροι ήταν επιστρατευμένοι από τον Γούσια στα χωριά όπου έμπαινε και μάζευε κορίτσια και αγόρια».
*Μοναστηράκι Δωρίδος
