Κύριε διευθυντά
Εδώ σταματά μια πορεία που έγινε στα χνάρια κάποιου ονείρου. Ολα όμως τα όνειρα κάποτε τελειώνουν και η προσγείωση στην πραγματικότητα σε φέρνει αντιμέτωπο με εμπόδια που σου κόβουν την ορμή και σου ψαλιδίζουν τα φτερά. Σου φράζουν τον δρόμο. Εξαφνα ανακαλύπτεις ότι χρειάζονται νέα όνειρα. Καινούργια «στρατηγική» είναι απαραίτητη για να συνεχίσεις την ίδια αρχική πορεία, εάν εξακολουθείς να βλέπεις ακόμα τον στόχο στον ορίζοντα. Αν αδυνατείς ο ίδιος πια, πρέπει να πείσεις τους νεότερους.
Στην Ιατρική και στην Καρδιοχειρουργική ειδικότερα, ο στόχος πρέπει να παραμένει υψηλός. ∆υστυχώς, τα τελευταία χρόνια κατεβάζουμε συνεχώς τον πήχυ σε όλες μας τις φιλοδοξίες και φαίνεται να ικανοποιούμεθα με τα μέτρια αν δεν συμβιβαζόμαστε και με τα ευτελέστερα ακόμα, όταν αυτά αποδεικνύονται «κερδοφόρα».
Στα χρόνια μας η παροχή ιατρικών υπηρεσιών αφενός μοιάζει να είναι πάρεργο για την Πολιτεία και αφετέρου έχει γίνει αλώνι κερδοσκοπίας. Στην εποχή του ο Ιπποκράτης (Νόμος) χρέωνε την κατάπτωση της Ιατρικής (της επιφανεστάτης των τεχνών, όπως την αποκαλούσε) στην αμάθεια των ιατρών και την ατιμωρησία τους. Αν ζούσε σήμερα τι θα καταμαρτυρούσε στους ομοτέχνους αλλά και στην Πολιτεία; Ολοι το μαντεύουμε και δεν μας τιμά. Θα βρούμε το φιλότιμο και το σθένος να αντιδράσουμε;
ΥΓ.: Επίλογος στο βιβλίο μου «Με το χέρι στην καρδιά» (έτος 2000).
*Καρδιοχειρουργός
