Κύριε διευθυντά
Το γήπεδο όπου ξεκίνησε την καριέρα του ο Γιάννης Αντετοκούνμπο βρίσκεται στην οδό ∆υρραχίου στην αθηναϊκή συνοικία των Σεπολίων. Είναι ένα απλό ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ δίπλα σε μία παιδική χαρά. Υπήρξε η άλλοτε έδρα του 10ου Κέντρου Νεότητος και παραμένει η φυσική έδρα της ομάδας μπάσκετ του Τρίτωνα. Ο ιστορικός Τρίτωνας ιδρύεται στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής από νέους που αγαπούν το μπάσκετ. Η ομάδα κάνει τα πρώτα της βήματα σε ένα γήπεδο γωνία Τήνου και 3ης Σεπτεμβρίου. ∆ημιουργεί τμήματα όλων των ηλικιών και πρωταγωνιστεί στην Α΄ κατηγορία στα χρόνια της αθωότητας του αθλήματος. Στις αρχές του ’60 το σωματείο-σπουδαστήριο μεταφέρεται στα Σεπόλια, στο γήπεδο του Γιάννη έτσι όπως έχουν μάθει οι πάντες να το αποκαλούν.
Και μπορεί η ομάδα με τη μεταφορά της να χάνει την αίγλη της πλατείας Βικτωρίας, αλλά κρατάει για πάντα την παλαιοαθηναϊκή της αύρα. Συντηρεί εκείνο το ελαφρύ αεράκι που γίνεται ελάχιστα και μόνο από μυημένους αισθητό. Αυτό που επέστρεψε μαγικά με έναν παλιό αθλητή του την περασμένη Κυριακή στον αγώνα της εθνικής ομάδας μπάσκετ για το χάλκινο μετάλλιο. Θυμίζοντάς μας κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού πτυχές από τη δική του πλούσια μπασκετική ιστορία. Οπως ότι ο κυριακάτικος αγώνας του Τρίτωνα ήταν κυριολεκτικά κοινωνικό γεγονός για τη μεταπολεμική Αθήνα. Επιπλέον, ότι η Εθνική στηριζόταν στον Τρίτωνα. Σχεδόν τα μισά μέλη της εθνικής μπάσκετ γυναικών ήταν αθλήτριες του σωματείου τη δεκαετία του ’50. Αλλά και στο πρόσωπο του παγκόσμιου Γιάννη είδαμε τον άλλοτε κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του συλλόγου. Την ομάδα των Αιγυπτιωτών, φιλάθλων και παιχτών που ρίζωσαν γύρω από το πρώτο γήπεδό του. Των Ελλήνων της Αιγύπτου, εκεί όπου η εθνική μπάσκετ πήρε το πρώτο της χάλκινο μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Αυτά σκεφτόμασταν ενώ πανηγυρίζαμε ακόμη ένα χάλκινο μετάλλιο.
