Kύριε διευθυντά
Διάβασα το κύριο άρθρο (φ. 13/9) σχετικά με τις άδειες των εκπαιδευτικών. Θύμωσα, απόρησα, αλλά έμεινα με την ελπίδα ότι επρόκειτο για ένα μεμονωμένο περιστατικό.
Αν και εκτιμώ τον πλούτο της γλώσσας και την ιστορική αναφορά που συχνά χαρακτηρίζει ορισμένους συνεργάτες σας, στην προκειμένη περίπτωση η οπτική που παρουσιάστηκε αδικεί κατάφωρα κυρίως τις γυναίκες εκπαιδευτικούς.
Ας μην ξεχνάμε πως οι περισσότερες διορίζονται σε ηλικία 25-35 ετών, έχοντας ήδη περάσει 5 έως 10 χρόνια μετακινούμενες από τόπο σε τόπο, συγκεντρώνοντας προϋπηρεσία και μόρια, συχνά υπό αντίξοες συνθήκες. Στο διάστημα αυτό θυσιάζουν οικονομικούς πόρους, σταθερές σχέσεις και προσωπική ζωή, ενώ ως αναπληρώτριες μένουν τουλάχιστον δύο μήνες τον χρόνο άνεργες και χωρίς εισόδημα. Παράλληλα, αναγκάζονται να αναζητούν στέγη σε τουριστικές περιοχές με εξαιρετικά υψηλό κόστος διαβίωσης.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το να καταφέρουν να διατηρήσουν μια συντροφική σχέση και να πάρουν το ρίσκο της τεκνοποίησης, τη στιγμή που αποκτούν κάποια εργασιακή σταθερότητα, είναι πράξη ευθύνης και θάρρους. Αναρωτιέμαι, λοιπόν: υπονοείται άραγε ότι κάποιος θα προσποιηθεί μια εγκυμοσύνη ή την ανατροφή ενός παιδιού για να αποκομίσει «πλεονεκτήματα»; Μια τέτοια υπόθεση δεν είναι απλώς άδικη αλλά και προσβλητική.
Και ακόμη, αν κατηγορούμε τις γυναίκες που αφήνουν τη δουλειά τους για να φροντίσουν τα παιδιά τους, τότε με ποιο δικαίωμα μιλάμε για το δημογραφικό και για τον κίνδυνο αφανισμού της Ελλάδας; Η κοινωνία δεν μπορεί ταυτόχρονα να απαιτεί από τις γυναίκες να γεννούν περισσότερα παιδιά και να τις ενοχοποιεί όταν επιλέγουν να σταθούν με υπευθυνότητα απέναντι στην οικογένεια και την εργασία τους.
Η δημοσιογραφία έχει το βάρος όχι μόνο της πληροφόρησης αλλά και της διαμόρφωσης στάσεων. Και όταν πρόκειται για ζητήματα που αφορούν νέες γυναίκες, εκπαίδευση και κοινωνική δικαιοσύνη, ο δημόσιος λόγος οφείλει να είναι πιο προσεκτικός, πιο ακριβής και σίγουρα πιο δίκαιος.
*Εκπαιδευτικός ιδιωτικής εκπαίδευσης
