Κύριε διευθυντά
Εχοντας ζήσει παιδί την πείνα της Κατοχής στην Αθήνα, ξέρω, όπως οι περισσότεροι τότε, τι σημαίνει να αναζητάς μάταια να βάλεις κάτι στο στόμα σου. Πονάει το στομάχι, πονάει και η ψυχή.
Κάτι που, καιρό τώρα, βλέπουμε στα ΜΜΕ είναι οι εικόνες φρίκης με τις άδειες κατσαρόλες στα χέρια. Παιδικά χεράκια που προσπαθούν τεντωμένα να φτάσουν στην κουτάλα με κάποιο είδος φαγητού, χωρίς αποτέλεσμα συνήθως. Αναρωτιέσαι σε τι διαφέρουν οι Πύλες της Κολάσεως. Μετά τόσα χρόνια, ακούω για παιδιά που πεθαίνουν από πείνα και πονάω ξανά.
Η λιμοκτονία ως όπλο πολέμου. Σ’ αυτούς που αποφασίζουν, το πάθημα δεν έγινε μάθημα.
∆εν έχω κάποια ειδικότητα στο θέμα, αλλά σας γράφω ως μάνα που κουβαλάει μνήμες μιας πείνας που νόμιζα πως δεν θα ξαναγυρίσει. Οπως φαίνεται όμως, οι άνθρωποι δυστυχώς ξεχνούν.
Εύχομαι και προσεύχομαι να λήξει το συντομότερο αυτή η κατάρα των πολέμων.
