Κύριε διευθυντά
Η πρόταση του συναδέλφου κ. Χρ. Καΐρη για «∆ιετή θητεία των γιατρών σε άγονες περιοχές» (φ. 12/9) πριν καταλάβουν θέση σε κεντρικά νοσοκομεία μόνον ως ένα «άνοστο αστείο» μπορεί να θεωρηθεί. Οι γιατροί δυστυχώς σήμερα δεν προσελκύονται από θέσεις σε νοσοκομεία (ούτε μεγάλα ούτε μικρά) ακόμη και χωρίς την προϋπόθεση μιας τέτοιας θητείας.
Αναμένει κανείς λογικά το μέτρο αυτό να οδηγήσει σε περισσότερους ενδιαφερόμενους υποψηφίους; Η προσέλκυση των νέων γιατρών από θέση στην περιφέρεια θέλει κίνητρα ουσιαστικά. Οι διάφορες μέθοδοι υποχρεωτικής μετάβασης που κατεβάζει το στείρο μυαλό της γραφειοκρατίας και των ανικάνων Μανδαρίνων της διοικήσεως δεν αποτελούν «κίνητρα». Απορώ γιατί τα σχετικά «παθήματα» δεν έχουν γίνει «μαθήματα» σε κανέναν διοικητικό, κανέναν υπουργό, κανέναν πολιτικό επί 60 χρόνια τώρα που θεσπίσθηκε η «υποχρεωτική υπηρεσία υπαίθρου»… Ενας πρωτότυπος θεσμός, καθαρά ελληνικός πλέον (νομίζω αντιγράψαμε την Κίνα και τη Β. Κορέα που ίσως επιβιώνει ακόμη).
Πριν από χρόνια, είχα διαβάσει την αγωνιώδη πρόσκληση στον Τύπο για γιατρούς για την περιοχή του, ενός μητροπολίτη μιας ακριτικής περιοχής. Εφθανε μάλιστα στο σημείο να προτείνει στην πολιτεία να «τιμωρεί» τους αποχωρούντες από την περιοχή του γιατρούς με στέρηση της άδειας ιατρικού επαγγέλματος. Σκέφθηκα πόσο θα έπρεπε να αγαπά την περιοχή του ο επίσκοπος όταν είχε οδηγηθεί σε τέτοιες και τόσο σκληρές προτάσεις αυτός, ένας κήρυκας της αγάπης και της κατανοήσεως…
Σε λίγες ημέρες συνεδρίαζε η Σύνοδος της Εκκλησίας με αντικείμενο τις μεταθέσεις μητροπολιτών για μεγάλες μητροπόλεις «περιωπής». Μεταξύ των υποψηφίων είδα να «φιγουράρει» και το όνομα του «σκληρού» εκείνου επισκόπου που αναζητούσε διά του «εξαναγκασμού» γιατρούς για την περιοχή του.
*Ομότιμος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών
