Κύριε διευθυντά
Ολοι ενθουσιαστήκαμε με τη μεγάλη επιτυχία της εθνικής ομάδας μπάσκετ και το χάλκινο μετάλλιο που, δίκαια, της άξιζε, μετά την οδυνηρή ήττα από την Τουρκία! Με τις εμπειρίες των 91+ χρόνων μου και την πολύ, «πολύ παλιά καριέρα μου» ως αθλητής, πετυχημένος κολυμβητής (1948-1955), που γνώρισε πολλές φορές τη χαρά και την περηφάνια της νίκης, αλλά και την πίκρα και απογοήτευση της ήττας, επιτρέψτε μου να αποτείνω δυο λόγια στην… «κερκίδα». Την οποιαδήποτε κερκίδα που με τις παρορμητικές της μεταπτώσεις, τη μια στιγμή αποθεώνει και την άλλη «θάβει» τους αγωνιζόμενους αθλητές και ομάδες! Θα ήθελα να το κάνω, παραθέτοντας τα λόγια ενός πολύ μεγάλου ∆άσκαλου του Ελληνικού Αθλητισμού και του Ολυμπιακού Πνεύματος, του Κλεάνθη Παλαιολόγου, πατέρα και προπονητή μου: «Μακάριος αυτός που δεν παρατά τον αγώνα. Γιατί ο αγώνας, ο κάθε αγώνας, θέλει ψυχή και το κεφάλι ψηλά, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, είτε τελειώνεις νικητής είτε νικημένος. Η ήττα δεν είναι αποτυχία! Αυτό να το θυμάστε! Η ήττα περιέχεται στον αγώνα, προϋποθέτει αγώνα και σημαίνει υπόκλιση σε υπέρτερη δύναμη, μετά από αγώνα! Η ήττα έρχεται ύστερα από προσπάθεια, είναι η συνέπεια ενός αγώνα, είναι έκβαση, είναι ζωή, αφού ζωή σημαίνει αγώνας»!
*Μελίσσια
