Κύριε διευθυντά
Οσοι βρουν τον χρόνο, τη διάθεση και το κουράγιο να διαβάσουν το πόνημά μου: «Με το χέρι στην καρδιά», θα με συνοδεύσουν σ’ ένα ταξίδι που έχω κάνει ήδη, αλλά το διηγούμαι για τους ίδιους λόγους που κάποιοι γράφουν ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Αλλοι πάλι αποτυπώνουν στο χαρτί την εμπειρία από την εμπλοκή τους σε μια περιπέτεια, για να δείξουν τις «ηρωικές τους πράξεις», αλλά και για να ευχαριστήσουν όλους αυτούς που βοήθησαν στον αγώνα τους. Από αυτήν την «πεπατημένην» ούτε εγώ μπόρεσα να ξεφύγω. Επιπλέον, επειδή τερμάτισα το δικό μου ιατρικό ταξίδι αρκετά νωρίτερα απ’ ό,τι θα ήθελα, γιατί τα εμπόδια που βρήκα ήταν ανυπέρβλητα για τις δυνάμεις μου, τα όσα γράφω είναι και μια προσπάθεια να κρατήσω ανοικτό το μονοπάτι που ακολούθησα, γιατί είμαι βέβαιος ότι θα το πορευθούν και άλλοι γιατροί και θα πρέπει να ξέρουν πού οδηγεί. Αυτό να μην τους αποθαρρύνει. Αντιθέτως, οφείλουν να προετοιμαστούν και να οπλιστούν καλύτερα, ώστε, ως νεότεροι και ισχυρότεροι, να είναι σε θέση να ανατρέψουν τα εμπόδια, που και αυτοί θα συναντήσουν, για να κατορθώσουν να βγουν στη λεωφόρο που πριν από 2.500 χρόνια άνοιξε ο Ιπποκράτης. Ο αγώνας είναι δύσκολος, γιατί πολλοί από εμάς, τους Ασκληπιάδες, έχουμε «εκτροχιασθεί» τόσο κατά την εκπαίδευσή μας, όσο και κατά την άσκηση της τέχνης του Ασκληπιού, αργότερα. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αμέλεια, άρνηση ή ανικανότητα της πολιτείας, αφενός να εξασφαλίσει και να εγγυηθεί τη λειτουργία των νοσηλευτικών ιδρυμάτων της χώρας (ιδιωτικών και δημοσίων) αποκλειστικώς ως ναών υγείας και αφετέρου να αποφασίσει για τον περιορισμό του αριθμού των ιατρών, την καλή τους εκπαίδευση, την αξιοκρατική τους ανέλιξη και την εγγυημένη καλή αμοιβή τους, από καιρό έχουν οδηγήσει σε πτώση τη στάθμη της Ιατρικής στον τόπο μας. Οι αναμνήσεις και οι μαρτυρίες που περιγράφω σ’ αυτό το πόνημα, αναδεικνύουν αρκετές πτυχές της νόσου από την οποία πάσχει η ιατρική περίθαλψη στη χώρα μας, ιδίως τα τελευταία χρόνια, χωρίς, δυστυχώς, εμφανή σημεία αναρρώσεως. Η συνταγή για την ανάνηψη είναι μία και μοναδική: Η πολιτεία να οργανώσει το υγειονομικό σύστημα της χώρας με σύνεση και όχι με πολιτικά δόγματα, και να το στελεχώσει με ιατρούς «καλούς κ’ αγαθούς», άριστα εκπαιδευμένους και φιλόδοξους να ανεβάσουν το επίπεδο της ιατρικής επιστήμης και τέχνης. Το έργο δεν είναι εύκολο, αλλά όσο το καθυστερούμε τόσο το επιδεινώνουμε.
ΥΓ.: Πρόλογος στο βιβλίο «Με το χέρι στην καρδιά» – έτος 2000.
*Καρδιοχειρουργός
