Κύριε διευθυντά
Με την παρούσα επιστολή θα ήθελα να τιμήσω τη μνήμη της δασκάλας Σοφίας Ευθυμίου, με τη συμπλήρωση 77 χρόνων από τον τραγικό θάνατό της, η οποία έπεσε θύμα του εμφυλίου πολέμου, υπηρετώντας με αυταπάρνηση το λειτούργημά της.
Η Σοφία Ευθυμίου διορίστηκε το 1947 στη Λεπτοκαρυά Πιερίας, που τότε αποτελούσε προκεχωρημένο φυλάκιο του Ολύμπου, με στρατό, ένοπλους κατοίκους και καθημερινή απειλή από τις συγκρούσεις της εποχής. Παρά τον κίνδυνο, η νεαρή δασκάλα αποδέχθηκε με θάρρος τον διορισμό της.
Τη νύχτα της 27ης Σεπτεμβρίου 1948, κατά την επίθεση ανταρτών στη Λεπτοκαρυά, η μάχη κράτησε ολόκληρη τη νύχτα. Το σχολείο, όπου είχε ταμπουρωθεί η διοίκηση του λόχου, έγινε κέντρο αντίστασης. Η Σοφία Ευθυμίου, πιστή στο καθήκον της, βρέθηκε κοντά στο σχολείο, αλλά αναγκάστηκε να καταφύγει σε αχυρώνα, ο οποίος τυλίχθηκε στις φλόγες από τα διασταυρούμενα πυρά. Εκεί άφησε την τελευταία της πνοή, με τρόπο τραγικό και μαρτυρικό.
Η θυσία της δεν είναι μόνο ο πρόωρος χαμός μιας νέας δασκάλας, αλλά και το σύμβολο της αυτοθυσίας και της πίστης στην παιδεία, σε καιρούς σκοτεινούς και επικίνδυνους.
Η μνήμη της παραμένει ζωντανή:
Ο τάφος της βρίσκεται στο Νεκροταφείο της Αγίας Τριάδας στη Λεπτοκαρυά.
Η προτομή της κοσμεί το Α΄ Δημοτικό Σχολείο Κατερίνης και το Δημοτικό Σχολείο Λεπτοκαρυάς, θυμίζοντας στις επόμενες γενιές την προσφορά και τη θυσία της.
Η Σοφία Ευθυμίου αξίζει να μνημονεύεται ως παράδειγμα θάρρους και αφοσίωσης στο λειτούργημα του δασκάλου, εκεί όπου οι περιστάσεις απαιτούσαν την υπέρτατη δοκιμασία.
*Πτυχιούχος Αγγλικής και Ελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γλυφάδα
