Κύριε διευθυντά
Ο όρος μετα-αλήθεια είναι αποκαλυπτικός ως προς τις διαφορετικές αναγνώσεις των πραγμάτων καθώς οι ερμηνείες μας για μια κατάσταση ή ένα γεγονός επηρεάζονται από προσωπικές εμπειρίες, πολιτισμικές καταβολές και τα συναισθήματά μας. ∆ηλαδή, πολλές φορές το αληθές και το ψευδές εναλλάσσονται παραποιώντας την πραγματικότητα είτε από άγνοια και δυσμενώς, από επίγνωση με σκοπό την παραπληροφόρηση ή εξαπάτηση. Ως εκ τούτου, ο καθένας διαμορφώνει, κατά την κρίση του, τη δική του αλήθεια ή μετα-αλήθεια που όμως ενέχει τον κίνδυνο να είναι εκτός πραγματικότητας.
Ως αναφορά, στην ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων, το σημαντικότερο από τα πολλά επιχειρήματα κατά της ίδρυσής τους είναι ότι μόνο οι ευκατάστατοι θα μπορούν να φοιτούν σε «αμφιβόλου» ποιότητας ιδρύματα και τελικά να εξαγοράζονται τα πτυχία, επειδή θα γίνεται πληρωμή διδάκτρων. Βέβαια, είναι ευρέως γνωστό, εδώ και πολλές δεκαετίες, ότι τα περισσότερα δημόσια πανεπιστήμια της Ευρώπης έχουν δίδακτρα για όλους τους φοιτητές, ενώ για φοιτητές τρίτων χωρών τα δίδακτρα ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ το έτος, άρα, το επιχείρημα για εξαγορά πτυχίων είναι έωλο. Εκτός τούτου, η αγορά εργασίας θα απορρίψει την/τον εργαζόμενο που δεν έχει την επιστημονική επάρκεια του πτυχίου του γιατί η αξιολόγηση είναι καθημερινή και αυστηρή.
Είναι γεγονός, όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αυτό συνιστά θεμελιώδη δημοκρατική κατάκτηση γιατί εισφέρει καθοριστικά στην κοινωνική και οικονομική ευημερία, καθώς η εκπαίδευση μετατρέπεται σε αναδιανεμητικό μηχανισμό υπέρ όλων των πολιτών και όχι μόνο υπέρ των οικονομικά ισχυρών. Οι δημοκρατικές χώρες έχουν υποχρέωση να δημιουργήσουν το κατάλληλο πλαίσιο με τις απαραίτητες συνθήκες και τα εργαλεία που χρειάζεται ο πολίτης για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Οι αποκλεισμοί και τα εμπόδια στην κοινωνική και οικονομική ανέλιξη είναι ταξικές νοοτροπίες προηγούμενων αιώνων που η Ευρώπη άφησε πίσω της.
Η μετα-αλήθεια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι μία και μοναδική. Ο κάθε πολίτης πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ελεύθερα πού θέλει να σπουδάσει, πρωτίστως στη δική του πατρίδα για να σταματήσει η οικονομική και συναισθηματική αιμορραγία της ελληνικής οικογένειας. Ας είμαστε ρεαλιστές και ειλικρινείς, πλέον, οι λέξεις εξαντλήθηκαν στον διάλογο περί ορθότητας της ίδρυσης ή ενάντια των μη κρατικών πανεπιστημίων και η μεταρρύθμιση που θα εφαρμοστεί έπρεπε να έχει γίνει πριν από πολλές δεκαετίες. Ομως, κάλλιο αργά παρά ποτέ, καθώς η κοινωνία είναι ώριμη και έτοιμη να αγκαλιάσει τη στρατηγική αλλαγή πλεύσης γιατί έχουμε ηθική ευθύνη να δώσουμε ευκαιρίες στη νέα γενιά να προχωρήσει με αισιοδοξία στο μέλλον σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται.
*Πολιτικός επιστήμων
