Κύριε διευθυντά
Ενα από τα προσφιλή σχολικά αναγνώσματά μου ήταν ο «Γεροστάθης» του Λέοντος Μελά. Από εκείνον είχα πρωτογνωρίσει πολλές φυσιογνωμίες και περιστατικά της αρχαίας ιστορίας, μεταξύ των οποίων και τον Κιγκινάτο (λατινιστί Cincinnatus, από τον πληθυντικό του οποίου ονομάσθηκε η αμερικανική πόλη Σινσινάτι), Ρωμαίο πατρίκιο και στρατιωτικό. Το 458 π.Χ., στη διάρκεια μιας εχθρικής επιδρομής, οι εκπρόσωποι της ρωμαϊκής Συγκλήτου πήγαν και βρήκαν τον Κιγκινάτο (τέως συγκλητικό που είχε αποσυρθεί από το αξίωμα και ζούσε ως αγρότης) στο χωράφι που όργωνε και του πρόσφεραν το αξίωμα του «δικτάτορα» (δηλαδή απόλυτου ηγεμόνα) για να τους βγάλει από την κρίση. Εκείνος το αποδέχθηκε. Υπό την ηγεσία του οι Ρωμαίοι νίκησαν τους επιδρομείς μέσα σε μόλις δεκαέξι ημέρες. Αμέσως τότε ο Κιγκινάτος παραιτήθηκε εκουσίως από το ύπατο αξίωμα και ξαναγύρισε στην αγροτική ζωή.
Γιατί αυτή η αναφορά; Στις μέρες μας πολύς λόγος γίνεται για το αν ο τάδε ή ο δείνα πρώην πρωθυπουργός θα κάνει καινούργιο κόμμα και θα διεκδικήσει και πάλι τη διακυβέρνηση της χώρας. Βέβαια, θα ισχυρισθεί κανείς ότι πολλά έχουν αλλάξει εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια στα πολιτεύματα και τα δημόσια αξιώματα. Ωστόσο, δεν βλάπτει να έχουμε κατά νουν και παραδείγματα σαν το παραπάνω, ως ένα μέτρο σύγκρισης. Ακόμη και επιφανείς πολιτικοί μπορούν να επιστρέφουν σε υποδεέστερα τίμια επαγγέλματα. Κι αν ποτέ χρειαστούμε κάποιον να μας ξανακυβερνήσει, ας τον προσκαλέσει η Βουλή.
*Ιατρός, Θεσσαλονίκη
