Κύριε διευθυντά
H τρυφερή και ευαίσθητη επιστολή του εξέχοντος καρδιοχειρουργού κ. Γεωργίου Τόλη (φ. Σαββάτου 30/8) περιγράφει γλαφυρά την παιδική περίοδο των χαλεπών καιρών και επανέφερε στη μνήμη μου μια ξεχασμένη Ελλάδα.
Με τον στρατιωτικό πατέρα μου και το πέρασμά μου από την εκπαίδευση πριν από τις σπουδές στη Γαλλία γνώρισα σε δύσκολες απομακρυσμένες περιοχές της πατρίδας μας τις τιτάνιες προσπάθειες των νέων για μάθηση και πρόοδο. Παιδιά που μελετούσαν σε παγωμένα και χωρίς φως δωμάτια, άλλα που περνούσαν ξυπόλυτα ποτάμια για να φτάσουν στο σχολείο και έτρωγαν κατάξερο ψωμί που είχαν πάρει από τη μάνα τους το Σαββατοκύριακο, αγωνίζονταν με πείσμα για ένα καλύτερο μέλλον.
Ανάμεσά τους πολλοί σημερινοί επιστήμονες, άξιοι επιχειρηματίες, προκομμένοι πολιτικοί και πνευματικοί δημιουργοί. Ισως είναι καιρός να αναδειχθεί και αυτή η πλευρά του τόπου μας ως ουσιαστικό παράδειγμα για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον.
