Κύριε διευθυντά
«Αντε πάλι στην Αθήνα, στη βαβούρα, στο στριμωξίδι, στον εκνευρισμό, στην εξουθένωση».
Αυτή η μόνιμη επωδός των συζητήσεων μεταξύ των αυγουστιάτικων συγχωριανών, ενόψει της επιστροφής τους στο λεκανοπέδιο.
Μια ευφρόσυνη διάψευση, ωστόσο, θα σημάδευε τη δική μου επιστροφή. Και τόσο διεγερτική ώστε να τη διηγηθώ παρακάτω:
Επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ. Είχα ολοκληρώσει τη διαδικασία και αναχωρήσει, πλησιάζοντας στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό μου, όταν καθυστερημένα αντιλήφθηκα ότι η κλήση έξω από το κατάστημα, «κύριε, κύριε…», απευθυνόταν σε μένα. Μια κυρία μού έγνεφε με χειρονομίες, καλώντας με κοντά της.
Το έκανα, υποθέτοντας κάτι απρόβλεπτο στη συναλλαγή μου: «Ξεχάσατε τα φίλτρα σας», μου είπε, μόλις πλησίασα, τείνοντάς μου το πακετάκι των φίλτρων του καφέ, που κρατούσε στο χέρι της. Ηταν η πελάτισσα που με διαδέχθηκε στο ταμείο. Είχε επισημάνει το πακετάκι που ξέμεινε πίσω μου («μισές δουλειές», θα σχολίαζε αργότερα η γυναίκα μου) και έσπευσε, δρομαίως υποθέτω, να με αναζητήσει ανάμεσα στο απρόσωπο πλήθος του δρόμου, να με εντοπίσει, και να με απαλλάξει από ένα ψυχοφθόρο και περιττό πηγαινέλα.
Αιφνιδιασμένος ποικιλοτρόπως, μόλις που κατάφερα να ψελλίσω, ένα: «μου φτιάξατε την ημέρα». «Και σεις τη δική μου», μοιάζει να ήθελε να μου πει εκείνη, με το τελευταίο βλέμμα της, προτού επιστρέψει, βιαστική, στα πράγματά της. «Ελεών και ελεούμενος» είχαν, εν προκειμένω, ανεπάντεχα και ακριβοδίκαια, μοιράσει σιωπηρά τα «τυχερά» τους…
«Αν δεν μας έδιναν τίποτα, όσοι δεν μας χρωστάνε τίποτα, πόσο φτωχοί θα είμαστε…», αφορίζει, σχετικά, ο Αντόνιο Πόρτσια.
*Βούλα
