Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο του με τίτλο «Οταν κρατάμε τα σπίτια κλειδωμένα» της 30.8.25 ο κ. Νίκος Φιλιππίδης καταλήγει στο παράδοξο συμπέρασμα ότι «ο ιδιοκτήτης που νοικιάζει το σπίτι του φορολογείται, ενώ ο ιδιοκτήτης που το κρατάει κλειστό πληρώνει λιγότερα. ∆ηλαδή, τιμωρείται η αξιοποίηση και επιβραβεύεται η αδράνεια, στερώντας σπίτια από την αγορά». Το κράτος ωστόσο επιβάλλει τον ίδιο, ιδιαίτερα υψηλό, ΕΝΦΙΑ τόσο στα ηλεκτροδοτούμενα όσο και στα κλειστά σπίτια. Η μόνη περίπτωση απαλλαγής αφορά κάποια ήσσονος σημασίας δημοτικά τέλη. Ο ιδιοκτήτης ενός κενού ακινήτου πληρώνει επίσης κοινόχρηστα αλλά και υψηλότερο κόστος συντήρησης. Λιγότερα δίνει μόνο για φόρο επί των μισθωμάτων που εν προκειμένω είναι μηδενικός. Αυτό οφείλεται προφανώς στο ότι έχει μηδενικά έσοδα με αποτέλεσμα η συνολική επιβάρυνσή του να είναι πάντα υψηλότερη σε σχέση με αυτή ενός ιδιοκτήτη εκμισθωμένου ακινήτου. Στον βαθμό που η συμπεριφορά κάθε ανθρώπου ακολουθεί τις αρχές του homo economicus δεν νομίζω ότι κανείς ιδιοκτήτης θέλει να παραμένει ένα –μη ιδιοχρησιμοποιούμενο– ακίνητό του ξενοίκιαστο, ειδικά σε μία εποχή που τα ενοίκια έχουν αυξηθεί σημαντικά. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι συνήθως η κακή κατάσταση του μισθίου, η ύπαρξη σημαντικών οφειλών στις τράπεζες ή/και στο ∆ημόσιο, οι αποποιήσεις κληρονομιάς κ.λπ. Η αξιοποίηση των εκατοντάδων χιλιάδων «προβληματικών» ακινήτων προσκρούει μεταξύ άλλων στο θεσμικό πλαίσιο και στη γενικότερη λειτουργική αδυναμία των εμπλεκόμενων δημόσιων υπηρεσιών (ΑΑ∆Ε, Κτηματολόγιο, ∆ικαιοσύνη, κ.λπ.) με αποτέλεσμα να μη συνιστά λύση η τυχόν επιβολή νέου «φόρου αδράνειας». Αδράνεια υπάρχει αλλά εντοπίζεται περισσότερο στο ∆ημόσιο παρά στους ιδιοκτήτες ακινήτων. Ακόμη και οι τράπεζες και τα funds που δεν προσφέρουν μαζικά στην αγορά τα ακίνητα των χαρτοφυλακίων τους για να μην πέσουν οι τιμές, δεν μπορούν να πουλήσουν ούτε αυτά που θέλουν, λόγω των θεσμικών και λειτουργικών αγκυλώσεων του κράτους.
*Ψυχικό
