Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τη συνέντευξη του σπουδαίου Καναδού μουσικού, ποιητή και τραγουδιστή Λέναρντ Κόεν (έτσι προφέρεται το όνομά του) που δημοσιεύθηκε με κάποια καθυστέρηση ομολογουμένως στην «Καθημερινή» στις 31/8, θυμήθηκα μιαν άλλη συνέντευξή του 2-3 χρόνια πριν πεθάνει στο ραδιόφωνο του CBC. Μιλούσε χαλαρά χωρίς σπουδαιοφάνεια με τη ζεστή φωνή του, που έκανε εκείνο το παγωμένο πρωινό του Σαββάτου πιο υποφερτό. Μία από τις πρώτες εικόνες που είχε από την Αθήνα, είπε, ήταν ένας υπάλληλος τραπέζης με μαύρα γυαλιά ηλίου όρθιος στο γκισέ, σε ένα σκιερό γραφείο κάπου στο κέντρο της πόλης. Καθώς το είπε έβαλε τα γέλια, χωρίς άλλο σχόλιο. Η δημοσιογράφος τον μιμήθηκε. Υπολογίζω ότι αυτό έγινε στην αρχή της 10ετίας του ’60. Ηταν η εποχή που ένα ρολόι χειρός κι ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου σού έδιναν status μέσα στην κοινωνία.
*Επιτάλιο Ηλείας
