Κύριε διευθυντά
Οδηγούσα από Ραφήνα προς Αθήνα και χάζευα τις ονομασίες και την παρουσίαση γενικότερα των καταστημάτων και των επιχειρήσεων στη λεωφόρο και έβλεπα: Bakery, Restaurant, Workshop, Pub, Maintenance, Electrical Tooks και άλλα τέτοια ων ουκ έστιν αριθμός. Η ελληνική παντού ανύπαρκτη. Και αν οι τουρίστες ψάχνουν για καμιά τυρόπιτα, αν δεν τους γράψεις cheese pies, τι θα καταλάβουν από το τυρόπιτες; Μάλιστα. Ομως, τι θα λέγατε αν οι επιγραφές ήταν και στις δύο γλώσσες, με μεγάλα γράμματα στα ελληνικά και με μικρότερα στην όποια άλλη ξένη γλώσσα. Η απουσία της ελληνικής γλώσσας στις επιγραφές επικράτησε περισσότερο για λόγους «ανόητης προβολής», ώστε να σκεφθεί ο πιθανός πελάτης ότι «εδώ ψωνίζουν και οι ξένοι». Φοβούμαι ότι και σε αυτό το θέμα οι Ελληνες έχουν μοναδικότητα. Πουθενά στην Ευρώπη και ίσως σε όλο τον κόσμο δεν θα δείτε επιγραφές σε άλλη γλώσσα από την εθνική γλώσσα του τόπου. Το 1821 ο Ελληνες αγωνίστηκαν για να ελευθερώσουν τον τόπο τους και για να ομιλούν ελληνικά. Για να πουλάμε τυρόπιτες και όχι cheese pies. Αυτά τα είχα γράψει πάλι πριν από μερικά χρόνια στην «Καθημερινή» σε επιστολή που είχε δημοσιευθεί, χωρίς βέβαια κάποιο αποτέλεσμα. Εκτοτε το κακό χειροτέρεψε πολύ. Ο μόνος τρόπος για να διορθωθεί η κατάσταση είναι να επιβληθεί εκ των άνω. Υπάρχει βούληση για κάτι τέτοιο; Υπάρχει κανείς σε αυτόν τον τόπο που να πονάει τη γλώσσα μας;
*Αθήνα
