Κύριε διευθυντά
Συμμερίζομαι απολύτως την αγωνία που συνέχει εσάς και και το εκλεκτό επιτελείο σας, η οποία φαίνεται από την πρόσφατη αρθρογραφία στην «Καθημερινή» και μάλιστα στο φύλλο της 23η Αυγούστου, με τρία σχετικά με το θέμα δημοσιεύματα στην πρώτη σελίδα. Πράγματι, μια χώρα όπου ήδη οι θάνατοι έχουν φθάσει να είναι διπλάσιοι από τις γεννήσεις, ενώ προφανώς το σπιράλ της καθόδου θα βαίνει εκθετικά, είναι καταδικασμένη σε «θάνατο». Προς το παρόν, το μόνο που κάνουμε είναι να σφυρίζουμε αδιάφορα και να σκληραίνουμε την αντιμεταναστευτική πολιτική μας.
Η παροχή οικονομικών κινήτρων σε νέα ζευγάρια για τεκνοποίηση πενιχρά αποτελέσματα έχει αποδώσει. Αλλωστε η τεκνοποίηση δεν φαίνεται να συνδέεται κυρίως με το οικονομικό, αλλά με το επικρατούν σύστημα αξιών και τη μορφή που λαμβάνει η κοινωνία. Εξ αυτού του λόγου, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου μάλλον οδηγεί σε μείωση των γεννήσεων, όπως πιστοποιεί και το παράδειγμα της Κίνας που αντιμετωπίζει, ακόμη και αυτή, δημογραφικό πρόβλημα… Προφανώς, αν δεν θέλουμε να καταρρεύσουν τα πάντα, από τα δημοσιονομικά, το συνταξιοδοτικό σύστημα, το ΕΣΥ, η άμυνα κ.λπ. και να γεμίσει η χώρα από ηλικιωμένους που πεθαίνουν μόνοι και αβοήθητοι σε άθλιες συνθήκες, πρέπει να στραφούμε στην πηγή της μετανάστευσης. Εχω την άποψη ότι το καίριο δεν είναι αν είναι νόμιμη, αλλά το να υπάρχει μια «διαλογή» ακόμη και των παρανόμως εισερχομένων, με κριτήριο τη χρησιμότητά τους και αν το προφίλ τους δίνει τη δυνατότητα ενσωμάτωσης και, μελλοντικά, ελληνοποίησης. Βεβαίως, για να είναι χρήσιμοι και να μην περιφέρονται ως αξιολύπητα όντα στο κέντρο της Αθήνας και προκαλούν τη δίκαιη αγανάκτηση που αισθάνεται ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος, θα πρέπει να υπάρξει σοβαρή πολιτική ενσωμάτωσης αυτών που επιλέγονται για να μείνουν. Αυτό σημαίνει ότι αυτούς τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους εγκαταλείπουμε στη μοίρα τους, αλλά πρέπει να τους δίνουμε κάποια βασικά εφόδια, δηλαδή εκμάθηση γλώσσας, στοιχείων Ιστορίας, μιας τέχνης (π.χ. βοηθός υδραυλικού, ηλεκτρολόγου, οικοδόμου, ξενοδοχειακών επαγγελμάτων, κηπουρικής, νοσηλευτικής κ.λπ.) ώστε να μην καταλήξουν όλοι εργάτες γης. Επίσης να τους βοηθήσουμε να βρουν στέγη και απασχόληση σε όσο το δυνατόν πιο αποκεντρωμένη κατανομή, για να αποφύγουμε το φαινόμενο της γκετοποίησης. Η Εκκλησία, τέλος, θα μπορούσε να συμβάλει με τον ποιμαντικό ρόλο της. Δέχομαι ότι τα παραπάνω δεν είναι εύκολα, αλλά εάν σε κάποιους ακούγονται ουτοπικά και ρομαντικά, πολύ θα ήθελα να ακούσω εναλλακτικές προτάσεις.
