Κύριε διευθυντά
Λίγο καιρό μετά την απρόσμενη εξαφάνιση του Τόμυ εμφανίστηκε στον διάδρομο του κλιμακοστασίου ένας «μεικτός» σωσίας του. Ηταν δεν ήταν τεσσάρων μηνών, άσπρος με μπεζ πινελιές. Ο Τόμυ ήταν ένας άγιος αδέσποτος γάτος, που έλιωνε για χάδια. Τον είχαμε υιοθετήσει και εκτός της φροντίδας μας συχνά και κρυφά από την, επί 17 χρόνια, βασίλισσα του σπιτιού, αλλά ζηλιάρα και ιδιότροπη Λώρα, τον βάζαμε μέσα και αμέσως ανέβαινε στον καναπέ και δεχόταν με απίστευτη ευχαρίστηση τα χάδια μας.
Η Λώρα είχε φύγει από τη ζωή και αυτή πριν από λίγες μέρες και έτσι γέλασε η τύχη του νέου μας γατούλη, που αμέσως πήρε το όνομα του αγνοούμενου Τόμυ.
Ο νέος Τόμυ ήταν ένα ήρεμο και καλοσυνάτο γατάκι που, όμως μεγαλώνοντας, εξελίχθηκε σε λιονταράκι. Ανεξάρτητος, κικ μπόξερ, λίγα χάδια, μπόλικα δαγκώματα και νυχιάσματα, αλλά δεμένος, ειδικά μ’ εμένα, μέχρι λατρείας, όπως αυτός την εννοούσε και την είχα αποδεχθεί. Δεκατέσσερα χρόνια δεθήκαμε με μια παράξενη αγάπη.
Προχθές γυρίσαμε μία μέρα νωρίτερα από ολιγοήμερες διακοπές γιατί ο Τόμυ δεν ήταν καλά, όπως με είχαν ενημερώσει από το ξενοδοχείο μικρών ζώων που τον είχαμε αφήσει. Τον βρήκα στον κτηνίατρο σε ουραιμικό κώμα. Τον χάιδεψα, του είπα γλυκά λογάκια και του τραγούδησα το «κουνούσε την ουρά». Και ο Τόμυ μέσα στο κώμα του άκουσε και άρχισε να κουνάει ελαφρά και αδύναμα την ουρά του, όπως έκανε πάντα όταν του το τραγουδούσαμε. Τον άφησα και φεύγοντας είδα τα πατουσάκια του και η μυτούλα του να έχουν ζωηρό ροζ χρώμα, όπως είχαν πάντοτε όταν ήταν χαρούμενος και ευτυχισμένος. Ηταν το τελευταίο κούνημα της ουράς και τα τελευταία ροζ πατουσάκια. Αντίο αγάπη μου.
*Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α.
