Κύριε διευθυντά
Στα μαύρα χρόνια της Κατοχής, ο εικοσάχρονος τότε φοιτητής Γιώργος Ζαχαρόπουλος άκουσε το προσκλητήριο του μεγάλου μας ποιητή Παλαμά.
Είπε ο Παλαμάς:
«Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών να το φυσάει ή να το κρούει σάλπιγγα ή τύμπανο, το ακούει, δε λέει: Παρών!».
Ο Γιώργος το άκουσε το προσκλητήριο και είπε παρών. Και πολέμησε πρώτα τους Ιταλούς, εκείνους που είχε κατανικήσει ο στρατός μας στην Αλβανία, αλλά τους πήρε από το χεράκι ο Χίτλερ και τους έφερε στην Ελλάδα ως κατακτητές.
Πολέμησε και τους σκληροτράχηλους Γερμανούς που τότε θεωρούνταν ανίκητοι. Ο Γιώργος τους νίκησε σε πολλές μάχες.
Στην ειρηνική του ζωή, ο Γιώργος υπήρξε ένας καταξιωμένος δικηγόρος.
Ενας δικηγόρος – δάσκαλος για πολλούς νεότερους δικηγόρους. Μεταξύ αυτών και ο γιος μου Κωνσταντίνος, ο οποίος του εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του όσο ζούσε.
Υπήρξε, επίσης, ένας ξεχωριστός οικογενειάρχης. Απέκτησε δύο υπέροχα παιδιά και εγγόνια και γνώρισε την ύψιστη χαρά να δει εν ζωή και δύο καταπληκτικά δισέγγονα για τα οποία ήταν τόσο υπερήφανος.
Εφυγε από κοντά μας πλήρης ημερών, είχε ήδη συμπληρώσει τα 102, αφήνοντας ένα ισχυρό αποτύπωμα ως Ελληνας πατριώτης, ως καταξιωμένος δικηγόρος, ως θαυμάσιος οικογενειάρχης.
Ωστόσο, είχε εκφράσει την επιθυμία να ταφεί στη γενέτειρά του, Καστανιά Αγράφων, δίπλα στους προγόνους του και μετά την κηδεία του, να ακολουθήσει γλέντι, όπως και έγινε.
Αντίο, υπέροχε μεγάλε αδερφέ, καλό σου ταξίδι!
*Επίτιμος διευθυντής Ευρωπαϊκής Επιτροπής
