Κύριε διευθυντά
Εξαιρετικό το εύστοχο άρθρο του κ. Nίκου Βατόπουλου «Χτίζοντας στα νησιά» («Καθημερινή», 8/8/2025).
∆υστυχώς, οι «ντιζαϊνιές» και οι «ζαχα-χαντιντ-σμοί» έχουν εισβάλει στην αρχιτεκτονική έκφραση, όχι μόνο στα νότια προάστια αλλά και στα νησιά μας.
Οι κατά τα άλλα ταλαντούχοι συνθέτες αρχιτέκτονες, όπως φαίνεται από τα έργα τους τα παρουσιαζόμενα στο ένθετο «Κατοικίες στην εξοχή», δεν φαίνεται να έχουν ξεφύγει από τον διεθνισμό της αρχιτεκτονικής (παγκοσμιοποίηση… γαρ).
Κτίρια, τα οποία θα μπορούσαν να είναι οπουδήποτε στον κόσμο, είτε σε πόλη είτε σε νησί ή στο βουνό, δεν φέρουν κάποια ταυτότητα, δηλωτική έστω και στο ελάχιστο, της γεωγραφικής περιοχής που κτίσθηκαν, ούτε ξυπνούν μνήμες και συνειρμούς γι’ αυτή. Οσο για τα τσιμέντα και το μπετόν, όταν αυτά τα ευλογημένα υλικά χρησιμοποιούνται από καλούς μαστόρους (Α. Κωνσταντινίδης, Ν. Βαλσαμάκης, Κ. Κρόκος κ.ά.) δίνουν θαυμάσια αποτελέσματα, έργα-σταθμούς της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής.
*Αγιος Μάμμας Μονεμβασίας
