Κύριε διευθυντά
Από την Αθήνα μέχρι τα ελληνικά νησιά, «πορείες αλληλεγγύης» προς την Παλαιστίνη ξεσπούν ταυτόχρονα, με τα ίδια συνθήματα και το ίδιο αφήγημα: Ισραήλ ίσον κακό. Είναι όμως όλα αυτά αυθόρμητα; Ή μήπως πρόκειται για καλοσχεδιασμένες εκστρατείες που αξιοποιούν την προπαγανδιστική συνταγή του Γκέμπελς για να κατευθύνουν την κοινή γνώμη και να εξυπηρετήσουν ξένα συμφέροντα;
Τους τελευταίους μήνες, οι πλατείες μεγάλων πόλεων γεμίζουν από πορείες και συγκεντρώσεις «αλληλεγγύης» προς την Παλαιστίνη. Ωστόσο, πίσω από το προσωπείο της ανθρωπιστικής ευαισθησίας αναδύεται ένα ανησυχητικό μοτίβο: επιλεκτική αγανάκτηση, μονοθεματική στοχοποίηση του Ισραήλ και των Εβραίων διεθνώς, και αναπαραγωγή αφηγημάτων που θυμίζουν τις μεθόδους του Γιόζεφ Γκέμπελς, του υπουργού Προπαγάνδας του Χίτλερ. Η συνταγή είναι διαχρονική: συναισθηματικά φορτισμένη, επαναλαμβανόμενη παραπληροφόρηση, ικανή να καλλιεργήσει συλλογικό μίσος και να εδραιώσει συγκεκριμένες πολιτικές γραμμές.
Στη σύγχρονη εκδοχή αυτού του γκεμπελισμού, ρόλο-κλειδί παίζουν και οι λεγόμενοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Αριστεράς – άνθρωποι που, χωρίς να συνειδητοποιούν τα γεωπολιτικά συμφέροντα πίσω από την «αλληλεγγύη» τους, λειτουργούν ως εργαλεία ξένων δυνάμεων. ∆εν είναι τυχαίο ότι φωτορεπόρτερ, ανοιχτά χρηματοδοτούμενος από την Τουρκία, έχει παραγάγει και διακινεί κατασκευασμένες εικόνες και βίντεο από τη Γάζα, με στόχο την πρόκληση διεθνούς κατακραυγής κατά του Ισραήλ και την ενίσχυση αντισημιτικών αντανακλαστικών. Ανάμεσα στα παραδείγματα, και η διασπορά ψευδούς φωτογραφίας παιδιού με μυϊκή δυστροφία, παρουσιασμένου ως «θύμα ισραηλινού βομβαρδισμού» – μια χυδαία εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου για πολιτική προπαγάνδα.
Η ρητορική περί «παντοδυναμίας του εβραϊκού λόμπι» αναπαράγεται εύκολα, αλλά η πραγματικότητα συχνά τη διαψεύδει. Στη Βρετανία, ο τραπεζικός τομέας ελέγχεται πλέον σε μεγάλο βαθμό από μουσουλμανικά και αραβικά κεφάλαια· στη ναυτιλία ισχύει το ίδιο ενώ στα ΜΜΕ η επιρροή μουσουλμανικών συμφερόντων είναι αισθητή. Και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διαδιδόταν και τότε ότι «οι Εβραίοι ελέγχουν τα πάντα». Κι όμως, οι σύμμαχοι δεν βομβάρδισαν ποτέ τις ράγες που οδηγούσαν στα κρεματόρια.
Και ένα ερώτημα: πώς είναι δυνατόν τόσες διαμαρτυρίες να ξεσπούν ταυτόχρονα, σε δεκάδες πόλεις και τουριστικούς προορισμούς ανά την Ελλάδα; Είναι άραγε όλα αυτά αυθόρμητα; Η γεωγραφική διασπορά, η χρονική σύμπτωση και η ομοιομορφία των συνθημάτων δείχνουν μάλλον σε κεντρικό σχεδιασμό και όχι σε απλή λαϊκή έκρηξη.
Η Τουρκία εμφανίζεται ως ο μεγάλος κερδισμένος, προβάλλοντας τον εαυτό της ως «προστάτη» των Παλαιστινίων και ενισχύοντας τη θέση της στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. ∆εν αποκλείεται και η Ρωσία να αξιοποιεί την ένταση για να αποσταθεροποιήσει τη ∆ύση. Το δε κίνημα BDS (Boycott, Divestment, Sanctions), που οργανώνει πολλές από αυτές τις δράσεις, ιδρύθηκε από τον Παλαιστίνιο μουσουλμάνο Ομάρ Μπαργκούτι και προωθεί την οικονομική και πολιτική απομόνωση του Ισραήλ. Υπάρχουν ενδείξεις σύνδεσης με χρηματοδοτήσεις και στρατηγικές κατευθύνσεις από χώρες εχθρικές προς το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας.
Η ελληνική πολιτεία δεν έχει την πολυτέλεια να αγνοεί τέτοια φαινόμενα. ∆εν πρόκειται για αυθόρμητες εκφράσεις λαϊκής οργής, αλλά για ενορχηστρωμένες ενέργειες αποσταθεροποίησης. Η απάντηση πρέπει να είναι θεσμική, άμεση και ψύχραιμη, με στόχο την προστασία της εθνικής ασφάλειας και της κοινωνικής συνοχής απέναντι σε όσους δρουν υπό τον μανδύα της «αλληλεγγύης».
*Αναπλ. καθηγητής Αιματολογίας
