Κύριε διευθυντά
Πριν από χρόνια βρέθηκα στο Μόναχο σε έναν ξενώνα, παράρτημα νοσοκομείου. Χειμώνας βαρύς και κρύο τσουχτερό. ∆ιαπίστωσα ότι οι φιλοξενούμενοι Γερμανοί όταν έφευγαν από τον ξενώνα για να πάνε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν κάποιος δικός τους, έκλειναν τη βάνα στο σώμα του καλοριφέρ! Αύγουστος 2025, 08.15 στην Ελλάδα, σε δημόσια υπηρεσία για δουλειά. Αν και πρωί ακόμη, η ζέστη είναι αφόρητη. ∆ιαπίστωσα ότι το παράθυρο του γραφείου Νο…. που επισκέφθηκα ήταν μισάνοιχτο και το κλιματιστικό σε λειτουργία. Θα έτυχε, είπα μέσα μου, αλλά φεύγοντας έριξα μια ματιά στα υπόλοιπα γραφεία του ορόφου. Από τις τζαμαρίες που έχουν προς τον διάδρομο δεν ήταν δύσκολο να μετρήσω ότι στα επτά από τα δέκα γραφεία η κατάσταση ήταν ίδια. Προφανώς στις πολύ μεγάλες ζέστες θα τα αφήνουν σε λειτουργία και όλη τη νύχτα. Διερωτώμαι τι γίνεται τα Σαββατοκύριακα. Ωστόσο μιλάμε για κλιματική αλλαγή, γνωρίζουμε απέξω τη συνθήκη του Κιότο και τη συμφωνία του Παρισιού για το περιβάλλον και με την παραμικρή αφορμή δίνουμε διαλέξεις περί δημοσιονομικής διαχείρισης. Απλώς είμαστε σπάταλοι εκ του ασφαλούς.
ΥΓ.: Ολοι γνωρίζουμε ότι στα ξενοδοχεία αν ανοίξεις το παράθυρο ο κλιματισμός κλείνει αυτομάτως.
*Συνταξιούχος μηχανικός
