Κύριε διευθυντά
Επρεπε να το είχαμε σκεφτεί πολύ νωρίτερα, όταν περνούσαμε από την εποχή της φιλοξενίας σε δωμάτια σπιτιών μικρών οικισμών των Κυκλάδων, στην εποχή των «rooms to let».
Το δέλεαρ των Κυκλάδων δεν είναι οι παραλίες. Είναι (ήταν) το υπεραπλουστευμένο, σχεδόν αφηρημένο, τοπίο. Εκείνο είναι που ξεκουράζει τον εγκέφαλο. (Εγγράφεται στην υπόφυση, όπως θεωρεί ένας φίλος μου, με επάγγελμα τη φωτογραφία).
Αυτός είναι ο λόγος που οι Κυκλάδες δεν ξεχνιόντουσαν. Πριν. Γιατί τώρα η ανάγκη να τις ξαναδείς δεν υπάρχει, χάθηκε μαζί με το τοπίο, που δεν υπάρχει πια.
Σήμερα οι επισκέπτες πηγαίνουν γιατί κάποιοι άλλοι πήγαν πριν. Πρέπει να βάλουν το «σημαιάκι» τους, και τέλος.
Προπληρώνουν για το «πακέτο» και αφήνουν και κάτι λίγα για υπηρεσίες που οι Ελληνες καλούνται να πληρώσουν ακριβά, αλλά πλέον δεν μπορούν.
Υπάρχουν και αυτοί που αγοράζουν, γιατί έτσι συνηθίζουν. Να αποκτούν. Μετά βαριούνται. Γιατί το πνεύμα των Κυκλάδων δεν είναι πια εκεί. Στο πνεύμα έπρεπε να επενδύσουμε και όχι στα «rooms to let».
Και επειδή η εικόνα είναι απείρως ισχυρότερη από τις λέξεις, οι φωτογραφίες της Nelly’s και του McCabe το μαρτυρούν.
