Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις ηγετών χωρών όπως η Γαλλία, η Βρετανία και ο Καναδάς περί πρόθεσης αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους, ορισμένοι έσπευσαν να τις ερμηνεύσουν ως επιβράβευση της Χαμάς για την επίθεση στο φεστιβάλ Supernova το 2023. Μια τέτοια ερμηνεία είναι τουλάχιστον επιφανειακή και αποπροσανατολιστική. Η αναγνώριση αυτή δεν δικαιολογεί την τρομοκρατία, αλλά ενδεχομένως αποτελεί μια καθυστερημένη αφύπνιση της διεθνούς κοινότητας στο χρόνιο αδιέξοδο του παλαιστινιακού ζητήματος.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι νικητές αποφάσισαν να «αποκαταστήσουν» τον εβραϊκό λαό για το Ολοκαύτωμα –το οποίο στοίχισε τη ζωή σε 6 εκατομμύρια Εβραίους– με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η Μεγάλη Βρετανία, ανίκανη να διαχειριστεί τη σύγκρουση Εβραίων και Αράβων στην Παλαιστίνη, αποχώρησε. Ο ΟΗΕ εισηγήθηκε τη διχοτόμηση της περιοχής, για τη δημιουργία δύο κρατών, αλλά η ίδρυση του Ισραήλ έγινε μονομερώς, γεγονός που όξυνε περαιτέρω τη σύγκρουση.
Το Ισραήλ, με τη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, γνώρισε εντυπωσιακή ανάπτυξη. Το 1960 η Μοσάντ ανακάλυψε τον αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος Αϊχμαν, που κρυβόταν στην Αργεντινή. Τον έφεραν στο Ισραήλ, τον καταδίκασαν και τον απαγχόνισαν. Κοσμοϊστορικό το γεγονός.
Οι Παλαιστίνιοι, ωστόσο, έμειναν στο περιθώριο. Η συμφωνία του Οσλο το 1993 μεταξύ Ράμπιν και Αραφάτ φάνηκε να ανοίγει ένα δρόμο συνύπαρξης. Η δολοφονία του Ράμπιν από τον Ισραηλινό εξτρεμιστή φοιτητή Αμίρ, το 1995, σήμανε την αρχή μιας διαρκώς σκληρότερης ισραηλινής πολιτικής, με επίσημη στρατηγική πλέον την απόρριψη της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους.
Σήμερα, μετά τουλάχιστον 60.000 νεκρούς Παλαιστινίους και τη σχεδόν ολοσχερή καταστροφή της Γάζας, η «διεθνής κοινότητα» αρχίζει –όψιμα και υποκριτικά– να εξετάζει τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Πρόκειται για θεσμική και ηθική αποτυχία τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης.
Η πολιτική του Ισραήλ –που περιλαμβάνει μαζικές επιθέσεις σε αμάχους με πρόσχημα την παρουσία ενόπλων της Χαμάς– υπονομεύει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και, δυστυχώς, τροφοδοτεί εκ νέου τον αντισημιτισμό παγκοσμίως. Είναι αδιανόητο να θεωρείται θεμιτό το συλλογικό τίμημα ενός ολόκληρου λαού στο όνομα της εξόντωσης μιας εξτρεμιστικής οργάνωσης.
Σε αυτό το σκηνικό, δεν υπάρχουν πλέον ηγέτες που να υπηρετούν με συνέπεια την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κυριαρχεί ο κυνισμός των εθνικών συμφερόντων. Και κάθε λαός, για να διασφαλίσει την επιβίωσή του, φαίνεται πως καλείται να εξοπλιστεί και να μην ελπίζει σε συμμαχίες ή ηθικές στηρίξεις.
Αναρωτιέμαι: Μπορεί ποτέ να υπάρξει ειρήνη χωρίς ένα ανεξάρτητο, βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος; Ή μήπως καταδικαζόμαστε όλοι να ζούμε σε έναν κόσμο όπου το δίκαιο είναι προνόμιο των ισχυρών;
*Πτυχιούχος Αγγλικής και Ελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γλυφάδα
