Κύριε διευθυντά
Χαζεύοντας μια από τις δημοφιλείς εφαρμογές κινητής τηλεφωνίας για την κίνηση των πλοίων, διαπιστώνει κανείς ότι πολλά αλιευτικά υπό τουρκική σημαία αλιεύουν όχι στα διεθνή ύδατα, αλλά πολύ κοντά ή και μέσα στα εθνικά χωρικά ύδατά μας. Αραγε ασκείται πειρατεία εθνικού μας πλούτου ή κατ’ απόλυτη νομική θεώρηση πειρατεία εθνικών πόρων από αυτά τα αλιευτικά;
Σύμφωνα με την πάγια νομική θεωρία του ναυτικού δικαίου, αλιεύοντας μέσα σε κλειστές θαλάσσιες περιοχές ή ΑΟΖ ή εθνικά χωρικά ύδατα ή υφαλοκρηπίδα, αυτό θεωρείται ποινικώς κολάσιμη πράξη που θα μπορούσε να θεωρηθεί πειρατεία. Η Αρχή της ανοιχτής Θάλασσας δεν ισχύει, σύμφωνα με το άρθρο 6 της Σύμβασης στο Αιγαίο ή στη Μεσόγειο, οπότε τα αλιεύματα δεν είναι σίγουρα (res nullius) κοινά πράγματα, ούτε (res communis) αγαθά κοινής ωφέλειας, παρά μόνο σε άλλες περιπτώσεις θαλασσών, π.χ. στη Λατινική ή τη Β. Αμερική.
Εν προκειμένω, στα καθ’ ημάς, τα τουρκικά αλιευτικά θα πρέπει ή να αντιμετωπίζονται ως ποινικοί παραβάτες ή ως πειρατές του ελληνικού εθνικού μας πλούτου. Η συνεχής καταδίωξη σύμφωνα με το άρθρο 111 της Σύμβασης της θάλασσας αυτών των τουρκικών αλιευτικών είναι υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας και δεν άπτεται ζητημάτων ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όπως συχνά αναφέρεται από πολλούς. Και όπως δεν επιτρέπεται σε άλλους γείτονές μας να παραβιάζουν την ελληνική ποινική νομοθεσία στην ελληνική επικράτεια, έτσι και στα τουρκικά αλιευτικά θα έπρεπε να συμβαίνει το ίδιο. Δύο μέτρα και δύο σταθμά και στους γείτονές μας;
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
