Κύριε διευθυντά
Σωστό, δίκαιο και πρέπον το γεγονός ότι δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμοί και εποπτεύουσες αρχές παροτρύνουν και επιβάλλουν την ασφάλιση. Οπως έγραφαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι «Προμηθεύς και ουχί Επιμηθεύς». Εν αρχή, όταν η ασφαλιστική εταιρεία και όλο το δίκτυο, ήτοι: εισπράκτορες, ασφαλιστικοί σύμβουλοι, ενδιάμεσοι κ.λπ., παρουσιάζουν στον υποψήφιο ασφαλιζόμενο τα προϊόντα, ο καλόπιστος πολίτης αγοράζει. Το επόμενο στάδιο είναι η είσπραξη των ασφαλίστρων, το οποίο εξελίσσεται σε σχέση με ασφυκτικές πιέσεις. Τρίτο στάδιο, εάν και όταν υπάρξει ανάγκη, η αποζημίωση στον ασφαλισμένο από την ασφαλιστική εταιρεία για τις ζημίες που προκλήθηκαν. Ο δρόμος δύσβατος, γεμάτος αγκάθια, καρφιά και σωρεία δικαιολογιών και προσχημάτων από εμπειρογνώμονες, πραγματογνώμονες, ειδικούς, νομικούς και πολλούς άλλους.
Αποτέλεσμα, ο ταλαιπωρημένος ασφαλισμένος πολίτης βρίσκεται προ αδιεξόδου, αγανακτεί και ακυρώνει τη σχέση. Ετσι, μένει ανασφάλιστος εν αναμονή νέων δελεαστικών προτάσεων. Εκλιπαρώ τις δημόσιες υπηρεσίες, τις εποπτεύουσες αρχές και τους πάσης φύσεως αρμοδίους να παρέμβουν για την προστασία του ασφαλιζόμενου. Θα μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τους στίχους του Διονυσίου Σολωμού με ελαφρά παρέμβαση: Για να γελάσει και ο λαός (ο ασφαλιζόμενος) ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος.
