Κύριε διευθυντά
Η απόλυτη αδιαφορία των πολλών, ιδιαίτερα των νέων για τα κοινά, πρωτίστως για την προστασία του δημόσιου χώρου, ίσως αποτελεί τη μεγαλύτερη διαφορά μας με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, εθισμένες να αντιδρούν μπροστά στο στραβό πότε σε τοπικό και πότε σε εθνικό επίπεδο, τόσο που συχνά υποχρεώνουν σε συμμόρφωση τις ηγεσίες τους. Στα καθ’ ημάς ο βοών για τα κακώς κείμενα γνωρίζει πως η φωνή του δεν αφυπνίζει κανένα και πως ό,τι κάνει το κάνει για λόγους προσωπικής του τιμής. Και πως αν σιωπήσει, κεκράξονται ίσως οι λίθοι, πάντως όχι οι άνθρωποι!
Αφήνοντας κατά μέρος τα μείζονα θέματα της Πρέβεζας –όπως είναι ο Αμβρακικός, η τύχη στρατοπέδων και κάστρων– ξεκινώ από μια μόνο διαδρομή. Τι να πρωτοπώ ακολουθώντας την; Από τα συνεργεία που πετσόκοψαν τραυματίζοντας εν μέσω θέρους δένδρα και θάμνους ένθεν και ένθεν των δρόμων στην ύπαιθρο και άφησαν εν συνεχεία σωρούς κλαδιών και φύλλων να ξεραθούν στον τόπο του εγκλήματος, φρονώντας πιθανώς πως ένα παρατημένο ξερό κλαδί καίγεται δυσκολότερα από εκείνο που παραμένει στο δένδρο. Ή το παντελώς άχρηστο πεζοδρόμιο που εκτείνεται επί χιλιόμετρα από τη Μαργαρώνα έως τον Αγιο Θωμά, και το οποίο, εξαιρετικά στενό και ήδη ασυντήρητο, υποχρεώνει τους διαβάτες να κατέρχονται στην άσφαλτο διατρέχοντας έτσι κίνδυνο μεγαλύτερο απ’ ό,τι υποτίθεται διέτρεχαν παλαιότερα, καθότι το οδόστρωμα έχει στενέψει εξαιτίας του πεζοδρομίου. Το αποκορύφωμα είναι η πυκνή παράταξη των πανύψηλων φανών κατά μήκος της ίδιας διαδρομής που την ημέρα σε ορισμένα σημεία δίνει την εντύπωση –τόσο οι φανοί είναι τοποθετημένοι πυκνά– αντιαισθητικότατου μεταλλικού τείχους, ενώ όταν λειτουργήσουν, θα καταργήσουν ολόγυρα τη νύχτα και το σκοτάδι. Και εδώ δύσκολα γίνεται αντιληπτό το γιατί ένας δρόμος που στο μεγαλύτερο μήκος του διασχίζει περιοχή εξοχική με αραιή δόμηση και ελαιώνες και που ως εκ τούτου τους περισσότερους μήνες έχει λίγη κίνηση, πρέπει να φωτίζεται και να φέγγει περισσότερο από διάδρομος αεροδρομίου; Περιττεύει να πω πόσο το σκοτάδι είναι απαραίτητο για τη φύση και επομένως για τον άνθρωπο. Aσκοπες και βλαβερές φωτοχυσίες από τη μια, κι από την άλλη δώσ’ του στα βουνά ανεμογεννήτριες! Υποψιάζομαι πως η βιοποικιλότητα και η κατάρρευσή της, με ό,τι αυτό ολέθριο συνεπάγεται για τη ζωή του πλανήτη, είναι παρ’ ημίν όρος άγνωστος, αδιάφορος ή απλά ενοχλητικός.
Τη μανία κατακάλυψης κάθε σπιθαμής χώματος με τσιμέντο, πλάκες και άσφαλτο, την ώρα που στην Ευρώπη λαμβάνονται δραστικά μέτρα μείωσης των καλυμμένων επιφανειών ως έναν από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους καταπολέμησης της ανόδου της θερμοκρασίας, την προσπερνώ. Δεν είναι το μόνο ευρωπαϊκό φιλοπεριβαλλοντικό μέτρο που δεν εφαρμόζεται ανατολικά του Ιονίου. Οπως προσπερνώ την, με τη μία ή την άλλη πρόφαση, καθολικώς εφαρμοζόμενη προτροπή «Κόψε και συ ένα δέντρο, μπορείς!».
Τα παραπάνω φαινόμενα δεν είναι μόνον τοπικά. Παρατηρούνται σε ολόκληρη την Ελλάδα. Πώς ξεχείλωσαν έτσι τα πράγματα, τι λύσσα καταστροφής μας έχει κυριεύσει και πόσο εγκληματικά φερόμαστε απέναντι στον τόπο μας που συστηματικά παραμορφώνουμε, πόσο κυνικά και άπονα στεκόμαστε απέναντι στις επόμενες γενιές! Ενώ θα έπρεπε κάθε φορά προτού ξεκινήσουμε οποιοδήποτε δημόσιο έργο η σκέψη μας να είναι όχι πώς να μην τις στερήσουμε, αλλά πώς να ενισχύσουμε το δικό τους δικαίωμα στη ζωή. Ολα τα υπόλοιπα είναι ιδιοτέλειες και εγκληματικές αστοχίες.
*Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού
