Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας την επιστολή (φ. 19/7) του κυρίου ∆. Μακρή σχετικά με το ελληνικό κρασί και την κυρία Aνγκελα Μέρκελ θυμήθηκα, εκτός από τις αναφορές στο γλυκό τραγούδι του Udo Juergens, τις σκηνές που ζούσα (κι εγώ) στην πλατεία Συντάγματος, όπου βρισκόταν τότε η επαγγελματική μου στέγη, και το τι σκεφτόμουν τότε. Εβλεπα τρεις κατάκοπους ξένους (οι εκπρόσωποι της τρόικα) να επιστρέφουν από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας στο ξενοδοχείο τους και μια τηλεπερσόνα «αξιοπρόσεκτα» ενδεδυμένη να προσπαθεί να τους αποσπάσει μια δήλωση. Αυτό που σκεφτόμουν τότε ήταν ότι θα έρθει κάποτε μια μέρα που κάποιος Ιστορικός της Οικονομίας θα διερωτάται, γιατί δεν τους έχουν στήσει κάπου εκεί σε μια γωνιά μια αναμνηστική στήλη που να αναφέρεται στη θετική συμβολή τους στο να μην κατρακυλήσει η χώρα ακόμη πιο βαθιά.
*Βούλα
