Κύριε διευθυντά
Μεταξύ των ετών 1990 και 1995 η συγκυρία με έφερε να επισκεφτώ επανειλημμένα τη ∆ανία για εμπορικούς λόγους, αναφορικά με την εκπροσώπηση στην Ελλάδα αγροτικών προϊόντων που παράγονται στη χώρα αυτή. Οι ∆ανοί συνεργάτες μας θέλησαν να μας παρουσιάσουν την παραγωγή των προϊόντων που εκπροσωπούσαμε στην Ελλάδα και κάναμε μία μεγάλη βόλτα στην ύπαιθρο και στα αγροκτήματα.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η συνολική προσέγγιση της παραγωγής των προϊόντων τους (μητρικοί σπόροι ζάχαρης) και βεβαίως η τελική κατάληξη των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Οι αγρότες λοιπόν συγκροτούσαν ανά ομάδες των τουλάχιστον 10 ιδιοκτητών μία κοινοπραξία η οποία έπαιρνε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Αντί λοιπόν να αγοράσουν π.χ. 10 τρακτέρ προχωρούσαν στην αγορά ενός μεγάλου μεγέθους τρακτέρ, στην αγορά όλων των συνακόλουθων εργαλείων για τη χρήση των τρακτέρ και στην κατασκευή μιας μεγάλης αποθήκης για την αποθήκευση όλου του εξοπλισμού τους. Τα μηχανήματα τα χρησιμοποιούσαν ανάλογα με την πρόοδο των καρπών στα χωράφια τους και όλα τα έξοδα μοιράζονταν αναλογικά στους συνδικαιούχους. Βεβαίως πρέπει να επισημάνω ότι οι αγροτικοί κλήροι στη Δανία είναι σαφώς μεγαλύτεροι από αυτούς της Ελλάδας: Τα κτήματά τους έχουν έκταση από 30 στρέμματα και πάνω.
Την ίδια εποχή, όπως όλοι γνωρίζουμε, στην Ελλάδα, με τα χρήματα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, αγοράζονταν ένα τρακτέρ ανά ιδιοκτήτη γης… μία Mercedes… κ.λπ. Ετσι φτάσαμε να υπάρχει πληθώρα τρακτέρ στα χωριά, που αναλογούν ένα ανά (μικρή σε μέγεθος) γη.
*Βρυξέλλες
