Κύριε διευθυντά
Ο αείμνηστος Φώτης Βογιατζής, ο οποίος υπήρξε ανώτατος δικαστικός λειτουργός, είχε τη θέληση και την αντοχή να γράψει μερικά αθάνατα βιβλία, παράλληλα με τα υψηλά καθήκοντά του. Ολα αναφέρονται στην παλιά Καρδίτσα και στην ευρύτερη περιοχή της.
Εμείς που περάσαμε τα γυμνασιακά μας χρόνια σ’ αυτή την πόλη, του χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη. Η σημερινή ευημερούσα Καρδίτσα μπορεί να έχει αποκτήσει ωραίους δρόμους, πεζόδρομους και απίστευτο αριθμό τσιπουράδικων και καφετεριών, μπορεί και είναι φυσικό να αρέσει στους νέους, αλλά εμάς δεν μας συγκινεί ιδιαίτερα. Διότι, απλούστατα, δεν είναι η Καρδίτσα που ξέραμε. Αυτή τη βρίσκουμε μόνο στα βιβλία του Φώτη Βογιατζή με τις γλαφυρές αφηγήσεις του και με τις άφθονες φωτογραφίες. Βλέπουμε τα σπίτια που γνωρίζαμε και τα οποία δεν υπάρχουν πια γιατί κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους κτίστηκαν πολυκατοικίες. Βλέπουμε τους ανθρώπους με τους οποίους ζήσαμε. Οσοι ήταν τότε ενήλικες, έχουν, κατά μεγίστη πλειοψηφία, αποδημήσει εις Κύριον και μας είναι ευχάριστο να τους θυμόμαστε. Βλέπουμε τους συμμαθητές και, προπαντός, τα λαχταριστά κοριτσόπουλα της εποχής που γέμιζαν τα όνειρά μας.
Η σπάνια ευαισθησία του Φώτη Βογιατζή εμφανίζεται σε ένα σχόλιο που έγραψε, αναφερόμενο στην εισβολή των ανταρτών στην Καρδίτσα τον Δεκέμβριο του 1948. Οσο κρατούσε η αδελφοκτόνος μάχη, ο δεκατετράχρονος τότε Φώτης ήταν κλεισμένος στο υπόγειο γειτονικού σπιτιού.
Οταν σταμάτησε η θύελλα, βγήκε για λίγο να πάρει αέρα αλλά ξαναμπήκε εσπευσμένως κατόπιν στρατιωτικής εντολής. Σε λίγο αντίκρισε από το παράθυρο μια νεκρή ανταρτοπούλα μισοθαμμένη στην αυλή. Αργότερα, μπόρεσε να μελετήσει καλύτερα το όμορφο πρόσωπο του κοριτσιού πριν το απομακρύνουν. Και τα χαρακτηριστικά του έμειναν ζωηρά χαραγμένα στη μνήμη του ώσπου ανακάλυψε τη «δίδυμη αδερφή της» στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, την «Κοιμωμένη» του Χαλεπά.
Οι δυο «αδερφές» φαίνονται πως μόλις αποκοιμήθηκαν ύστερα από μια κοπιαστική μέρα. Το ίδιο όμορφο πρόσωπο, το μισάνοιχτο στόμα, τα μάτια λες πως θ’ άνοιγαν μόλις τις άγγιζες. Μια ταύτιση που αναδεικνύει τη σπάνια ευαισθησία του συγγραφέα, ο οποίος μας επιτρέπει, με τα υπέροχα βιβλία του, να ξαναζούμε την πόλη όπου περάσαμε την παιδική – εφηβική μας ζωή.
*Επίτιμος διευθυντής Ευρωπαϊκής Επιτροπής
