Κύριε διευθυντά
Στην εξαιρετική συζήτηση και στη συνολική κάλυψη που διοργάνωσε η «Καθημερινή» με την πρώην καγκελάριο της Γερμανίας, μία αποστροφή του λόγου της μας οδήγησε σε μουσικούς συνειρμούς. Η Ανγκελα Μέρκελ ανέφερε πως ανέβαινε στα βουνά της Βουλγαρίας, αγνάντευε μελαγχολικά την Ελλάδα και φανταζόταν πόσο ωραία θα ήταν να έπινε λίγο ελληνικό κρασί. Στο άκουσμα των λέξεων ελληνικό κρασί, ο νους μας πήγε ευθύς στο ομότιτλο τραγούδι του Αυστριακού συνθέτη και τραγουδιστή Ούντο Γιούργκενς. Το «Griechischer Wein» κυκλοφόρησε το 1974 και αγκαλιάστηκε από το τότε γερμανόφωνο κοινό. Εγινε αμέσως το διαχρονικό σύμβολο των ανέμελων διακοπών στον εξωτικό Νότο για Γερμανούς, Αυστριακούς και Ελβετούς. Στους στίχους, ο πρωταγωνιστής μελαγχολεί μια χειμωνιάτικη βραδιά και μπαίνει μέσα σε ένα στέκι Ελλήνων μεταναστών που ευθύς τον καλωσορίζουν. Η θλίψη του ενώνεται με τον καημό των γκασταρμπάιτερ για τη δική τους πατρίδα. Αυτοί τον ταξιδεύουν νοερά στα πάτρια εδάφη τους, γεμάτα με πράσινους λόφους, άνεμο και άσπρα σπίτια. Το σκηνικό γίνεται η ιδεατή απόδρασή του από την καθημερινότητα. Βάζει σκοπό να βρεθεί σε εκείνα τα μέρη και να πιει ελληνικό κρασί που είναι σαν το νέκταρ της γης, όπως λέει χαρακτηριστικά το ρεφρέν του τραγουδιού.
Ισως η νεαρή, τότε που κυκλοφόρησε το τραγούδι, Μέρκελ, αν είχε πιει λίγο από εκείνο το κρασί, να είχε λειτουργήσει διαφορετικά στην ελληνική κρίση. Αν δεν είχε μόνο αγναντέψει μελαγχολικά τη μακρινή θάλασσα μέσα στη στενότητα ενός καθεστώτος, αλλά μέσα σε ένα πλοίο της γραμμής είχε νιώσει την ελευθερία να σταματήσει σε όποιο νησί της διαδρομής ήθελε, ίσως κάτι να άλλαζε. Γιατί εκείνη τη στιγμή που δεν χορταίνεις θάλασσα και πλατύ ορίζοντα και ο πιο σκληρός χαρακτήρας μαλακώνει. Αν λοιπόν όλα τα παραπάνω είχαν συμβεί, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Η οικονομία της χώρας δεν θα είχε σχεδόν διαλυθεί λες και είχαμε πόλεμο. Και θα μπορούσαν και οι σημερινοί εικοσάρηδες να ανέβουν στο πλοίο της γραμμής χωρίς να είναι απαγορευτικό όπως για εκείνη τότε.
