Κύριε διευθυντά
Το πρόβλημα των αιώνιων φοιτητών απασχολεί τα πανεπιστήμια και τις διαδοχικές κυβερνήσεις από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Ηδη τη δεκαετία του 1960 το ζήτημα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις. Ομως η ιστορία αρχίζει από τη δεκαετία του 1940. Η κατοχική κυβέρνηση κατάργησε τις εισαγωγικές εξετάσεις στα ΑΕΙ και μπορούσε να γραφτεί ο καθένας σε όποια σχολή ήθελε. Η σχολή καθόριζε τον αριθμό των μαθημάτων για όλα τα χρόνια φοίτησης, 4-6 έτη, και ο σπουδαστής μπορούσε να δίνει εξετάσεις κατά βούληση. ∆ηλαδή ο φοιτητής της Ιατρικής θα μπορούσε να αρχίσει από την καρδιολογία ή νευρολογία, πριν μελετήσει την ανατομία. Ο μαθηματικός μπορούσε να αρχίσει από τον ολοκληρωτικό λογισμό πριν από τον διαφορικό. Σαν ο δάσκαλος να διδάσκει τη διαίρεση πριν από την προπαίδεια. Οι επί πτυχίω φοιτητές ήταν περισσότεροι από τους «κανονικούς». Η Βουλή ψήφισε ένα νόμο που έμεινε στην ιστορία ως νόμος 130. Οριζε πως οι φοιτητές οφείλουν να περατώσουν τις σπουδές τους ως την Χ καταληκτική ημερομηνία. Κάτι αδύνατο για τους περισσοτέρους. Αλλωστε υπήρχαν και μερικοί του ν. 130, πολιτικοί ήδη βουλευτές, οι οποίοι φρόντιζαν κάθε φορά να ψηφίζεται παράταση του νόμου. Αρχές της δεκαετίας του 1960, επί κυβερνήσεως ΕΡΕ, ένας υφυπουργός έβαλε στο γραφείο του πινακίδα «∆ικηγόρος», ενώ δεν είχε πάρει πτυχίο Νομικής. Τα μαντάτα έφτασαν στον Καραμανλή και τα «καντήλια έγιναν θρύψαλα». Βέβαια, ορθόν είναι να περιορισθεί ο αριθμός των «αιώνιων φοιτητών». Να δοθούν 2, 3 ή περισσότερα χρόνια μετά τα υποχρεωτικά σε κάθε σχολή. Πρέπει όμως να πεισθούν και οι φοιτητές (φοιτητοπατέρες) και οι πανεπιστημιακοί να εφαρμόσουν τον νόμο. Οι πρυτάνεις προτιμούν να διατηρούν τους «αιωνόβιους», να παρουσιάζουν μεγαλύτερο αριθμό φοιτητών και να ζητούν ανάλογες επιδοτήσεις. Μήπως είναι καιρός για οριστική λύση; Οψόμεθα.
*Πρώην Γυμνασιάρχης
