Κύριε διευθυντά
Με αφορμή μία πρόσφατη καταδίκη ενός καθηγητή χειρουργικής στη Λάρισα για «φακελάκι», που είδε ευρύτατα το φως της δημοσιότητας, θα ήθελα να κάνω μερικά σχόλια στο διαχρονικό αυτό πρόβλημα.
α) ∆εν υπάρχει αμφιβολία ότι το εκβιαστικό «φακελάκι» είναι απεχθές και ορθώς είναι ποινικά κολάσιμο.
β) Μία παλαιότερη γελοιογραφία του Κώστα Μητρόπουλου έδειχνε ένα γιατρό να ακροάζεται με το στηθοσκόπιό του, όχι τον θώρακα αλλά την τσέπη του ασθενούς, προφανώς προς ανίχνευση και αλίευση επαρκούς κομποδέματος!
γ) Μία άλλη όμως γελοιογραφία, επίσης του Μητρόπουλου, έδειχνε έναν ισχνό γιατρό να κρύβει στην τσέπη της άσπρης μπλούζας του ένα μικρό «φακελάκι» και πιο πέρα μερικοί καλοθρεμμένοι διαφόρων επαγγελμάτων να τον γιουχάρουν, κρατώντας όμως οι ίδιοι πίσω τους χοντρούς φακέλους!
δ) Το «φακελάκι» έκφρασης ευγνωμοσύνης, δίκην δώρου, που είναι και το σύνηθες, σύμφωνα με έναν στρατιωτικό ψυχίατρο, τον Νικόλαο Βελέντζα, αποτελεί την αναγκαία συναισθηματική γέφυρα που επιθυμεί και επιδιώκει να στήσει ένας αδύναμος που είναι ο ασθενής, προς έναν ισχυρό που είναι ο γιατρός, προκειμένου να αισθάνεται ασφαλής.
ε) Ενας σπουδαίος εισαγγελέας, ο Σταμάτης ∆ασκαλόπουλος, σε μία δίκη στη Λάρισα, είχε πει στην αγόρευσή του: «Είναι τόση η δύναμη και τέτοια η θέληση του ασθενούς για να πλησιάσει τον γιατρό του, ώστε ακόμη και σε κάστρο να κλειστεί ο γιατρός, ο ασθενής θα βρει τον τρόπο να το εκπορθήσει»!
στ) Με την ευκαιρία αυτή θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα προσωπικό μου περιστατικό από την εποχή που υπηρετούσα ως βοηθός χειρουργικής στο ΝΙΜΤΣ. Μία ημέρα μου λέει ο επιμελητής της Κλινικής: «Αύριο, κύριε Κουφάκη, την εγχείρηση σκωληκοειδίτιδος θα την κάνεις εσύ» (για πρώτη φορά). Μέχρι τότε είχα βοηθήσει σε πολλές, και είχα κάνει μερικούς χρόνους της επέμβασης. Το άγχος μου ήταν μεγάλο, για να μη συμβεί κάτι, αλλά το ήθελα και πάρα πολύ.
Εκείνη την περίοδο το κλίμα στο νοσοκομείο ήταν πολύ βαρύ, διότι σε ένα ΩΡΛ χειρουργείο είχε πεθάνει ένας νεαρός, και ο πατέρας του κυνηγούσε με το πιστόλι στο χέρι να σκοτώσει τον γιατρό…
Η ασθενής μου ήταν μία μαθήτρια, κόρη συνταξιούχου αστυνομικού. Αρχισα την εγχείρηση με βοηθό τον έμπειρο επιμελητή, όλα πήγαν καλά, αλλά η εγχείρηση αντί να διαρκέσει το πολύ μισή ώρα, όπως ήταν αναμενόμενο διήρκεσε πέραν της μιας ώρας. Εξω από το χειρουργείο περίμενε ο πατέρας της μαθήτριας και ρωτούσε επιμόνως όποιον έβγαινε: «Γιατί άργησαν και ποιος έκανε την εγχείρηση;». Μόλις τον άκουσα εγώ, αμέσως τροχάδην εξαφανίστηκα από την πίσω πόρτα!
Βγαίνει ο επιμελητής μου, σοβαρός και ψύχραιμος, και ο πατέρας του κάνει την ίδια ερώτηση: «Γιατί αργήσατε και ποιος έκανε την εγχείρηση;». Κοφτά και αυστηρά του απαντά: «Είχαμε τα προβλήματά μας, όμως τελικά όλα πήγαν καλά, και το ποιος έκανε την εγχείρηση δεν σας ενδιαφέρει» και φεύγει.
Στη συνέχεια η αδελφή, επειδή ο πατέρας δεν έφευγε, ενημερώνει σχετικά τον δεύτερο επιμελητή που ήταν στη διπλανή αίθουσα χειρουργείου, οπότε εκείνος της λέει: «Αφησέ τον, σε λίγο θα βγω εγώ έξω και θα τον τακτοποιήσω». Πράγματι βγαίνει έξω και ο πατέρας αγχωμένος του κάνει την ίδια ερώτηση. «Τι θέλετε κύριε, εγώ έκανα την εγχείρηση», του απαντά σε έντονο ύφος ο επιμελητής, και τότε ο πατέρας με δύναμη χώνει στην τσέπη του γιατρού ένα φακελάκι! Την επομένη, μου λέει ο επιμελητής: Να μάθεις να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, και βέβαια το φακελάκι το κράτησε ο ίδιος!
*Οφθαλμίατρος, Λάρισα
