Κύριε διευθυντά
Οταν περί το έτος 1460, το υπαγόμενο στην παπική εξουσία Πανεπιστήμιο της Βασιλείας (Basel) της Ελβετίας περιέπεσε σε πλήρη παρακμή, ο Πάπας Πίος Β΄ (Pius II) εξέδωσε διάταγμα με σκοπό τη ριζική μεταρρύθμισή του, θέτοντας όμως τρεις απαράβατους όρους που θα έπρεπε να ακολουθεί:
Να είναι κοντά στην πρακτική εξάσκηση (Praxisnah), να είναι προσανατολισμένο προς την απόδοση (Leistungsorientiert), να είναι συνδεδεμένο με την οικονομία της αγοράς (Marktwirtschaftlich).
Εκτοτε, Πανεπιστήμιο και Πολυτεχνείο της Βασιλείας εξακολουθούν να είναι από τα κορυφαία της Ευρώπης και η Ελβετία χώρα πρότυπο.
Εμείς; Εμείς βέβαια ακολουθούμε ακόμη και σήμερα τις δυνάμεις της αδράνειας, του λαϊκισμού. Αναβαθμίσαμε π.χ. τα ΤΕΙ σε ΑΕΙ και νομίσαμε ότι επιλύσαμε το πρόβλημα της σύγχρονης τεχνολογίας. ∆ιαιωνίζουμε το πρόβλημα των «αιώνιων» φοιτητών, που επιλύεται με την εφαρμογή των κύκλων σπουδών. Υποχωρήσαμε ως προς το ΑΕΠ στις τελευταίες θέσεις της Ε.Ε. και αναζητούμε ακόμη την αλλαγή παραγωγικού μοντέλου.
Ρήξη με την παρακμή, έμφαση στην ακμή, αυτό είναι το μήνυμα αυτής της παλαιάς όσο και επίκαιρης διδακτικής ιστορίας.
*Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ
