Κύριε διευθυντά
Παίρνοντας αφορμή το δημοσίευμα της «Καθημερινής» της Κυριακής (φ. 6/7) για το σχολείο στη ∆ρακότρυπα Καρδίτσας, που κλείνει μετά 146 χρόνια λειτουργίας.
Προ καιρού είχα περάσει από τον Αγιο Πέτρο, ένα ορεινό χωριό της Κυνουρίας, στην Αρκαδία. Εκεί έμαθα ότι το ∆ημοτικό Σχολείο του χωριού κλείνει, γιατί από τα πέντε παιδιά που τελείωσαν φέτος, τα δύο θα πάνε στο Γυμνάσιο, και άρα με τα τρία που απομένουν το σχολείο κλείνει, αφού ο ελάχιστος αριθμός λειτουργίας ενός σχολείου είναι τα πέντε παιδιά. Το δημοσίευμα με τίτλο «Ρέκβιεμ για ένα σχολείο» ήρθε «καπάκι» παροτρύνοντάς με να προσθέσω κι εγώ τη φωνή μου.
Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποτε το σχολείο του Αγίου Πέτρου είχε 300 παιδιά! Μου έχουν διηγηθεί άνθρωποι που δεν ζουν πια, ότι κάποτε η γραμμή που σχηματιζόταν όταν ήταν να πάνε οι μαθητές στην εκκλησία άρχιζε από το σχολείο και τελείωνε στην εκκλησία, ή μάλλον άρχιζε από την εκκλησία, αφού τα πρώτα παιδιά είχαν φτάσει εκεί, και τελείωνε στο σχολείο, αφού τα τελευταία παιδιά βρίσκονταν ακόμα στο σχολείο – η εκκλησία βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Θα μου πείτε, το φαινόμενο είναι γενικό, ισχύει για όλη την Ελλάδα, τόσο το χειρότερο!
Κι όμως υπάρχει μια κάποια διαφυγή: η τηλεργασία μπορεί να σώσει κάποια σχολεία, κάποια χωριά. Σκέφτεστε πώς θα είναι να κατοικείς στον δροσερό και ήσυχο Αγιο Πέτρο και να εργάζεσαι με τηλεργασία στη φλεγόμενη και θορυβώδη Αθήνα; – οι Ευρωπαίοι την έχουν καθιερώσει.
*Τέως καθηγήτρια Ιονίου Πανεπιστημίου
