Κύριε διευθυντά
Καθένας θα μπορούσε να αναφέρει περιστατικά που οι τράπεζες μάς αντιμετωπίζουν σαν ιθαγενείς, με πρωτοφανή εκμετάλλευση όπως η μοναδική στην Ευρώπη διαφορά επιτοκίων, χορηγήσεων και καταθέσεων.
Θα αναφέρω όμως δύο παραδείγματα παραφροσύνης.
Κάθε μήνα πληρώνω με πάγια εντολή την πιστωτική μου κάρτα στην Αlpha Bank, για ολόκληρο το ποσόν, δεκαετίες τώρα.
Στο ενημερωτικό του Ιουνίου φέτος, η οφειλή μου στρογγυλευμένα ήταν 3.300 ευρώ – είχα στον λογαριασμό από τον οποίο εξοφλείται η κάρτα μου σαφώς περισσότερα από το ανωτέρω ποσόν. Προς έκπληξή μου είδα ότι η τράπεζα αφαίρεσε μόνο 2.900 ευρώ, πάλι στρογγυλευμένα.
Πρώτη φορά συνέβη κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσα να δώσω εξήγηση. Στον επόμενο λογαριασμό του Ιουλίου υπήρχε ποσόν 86,90 ευρώ για συμβατικούς τόκους περιόδου! Δηλαδή για 400 ευρώ ζήτησαν τόκους το ως άνω ληστρικό ποσόν για ένα μήνα!
Πήγα στο κατάστημα όπου εξυπηρετούμαι και μου εξήγησαν πως το φιλεύσπλαχνο κράτος μας, ερήμην μου χωρίς να ερωτηθώ, με έχει «προστατέψει» με ακατάσχετο ποσόν 1.200 ευρώ. Αυτό διότι την τελευταία πενταετία έλαβα κάποια ψιχία επιδομάτων, που έδωσε εν τη μεγαθυμία της η κυβέρνηση! Χωρίς να ζητήσω καμία προστασία, το κράτος αποφάσισε να με προστατεύσει, και η ληστρική τράπεζα αφαιρώντας αυτό το ποσόν από το διαθέσιμο υπόλοιπο του λογαριασμού μου είδε πως δεν έχω το για αυτήν οφειλόμενο ποσόν της κάρτας, άρα τιμωρία με τόκους!
Μένει κανείς ενεός με την αγαστή συνεργασία κράτους-τραπεζών, για το καλό, από την ανάποδη, των ταλαίπωρων υπηκόων…
Και τώρα το δεύτερο παράδειγμα παραφροσύνης.
Προ 17 ετών ο γιος μου ζήτησε από την Εθνική Τράπεζα άτοκο φοιτητικό δάνειο 500 ευρώ, το οποίο εγκαίρως εξόφλησε.
Εκτοτε η τράπεζα δεν έστειλε καμία ενημέρωση, ούτε φυσικά ο ίδιος είχε υποχρέωση να ασχοληθεί.
Μετά την πάροδο τόσων ετών προ διμήνου έλαβε επιστολή της τράπεζας που του ανακοίνωσε ότι χρωστάει 180 ευρώ.
Σε ατέλειωτα τηλεφωνήματα και μέιλ που έστειλε στην τράπεζα διαμαρτυρόμενος για το εξωφρενικό του πράγματος, αφού κανείς δεν τον ειδοποίησε για το υποτιθέμενο χρέος του, έλαβε την τελειωτική απάντηση πως δεν γίνεται τίποτα, και ότι οφείλει το ανωτέρω ποσόν!
Αν είμαστε Ευρώπη είναι ζητούμενο, αλλά με τέτοιες τραπεζικές ιστορίες μάλλον εμείς δεν θα ζήσουμε ποτέ σε συνθήκες ευρωπαϊκές.
*Χειρουργός, Μαρούσι
