Κύριε διευθυντά
Εις τα εν γένει κείμενα του κ. Ανδρέα ∆ρυμιώτη στην «Καθημερινή», διακρίνω πάντα το λεχθέν από τον αρχαίο ρήτορα και σοφιστή Φιλόστρατο τον Λήμνιο, κατά το οποίο «ου γαρ εσμέν των εμούντων αλλά των ακριβούντων» (δεν είμαστε απ’ αυτούς που ξερνούν τον λόγο, αλλ’ απ’ αυτούς που θέλουν να είναι ακριβείς).
Παρεμπιπτόντως, μήπως το απόφθεγμα αυτό πρέπει, θα έλεγα, να αναρτηθεί σε εμφανές σημείο της Βουλής των Ελλήνων;
Το κείμενο, λοιπόν, του κ. Δρυμιώτη της Κυριακής 22.6.2025 αναφέρεται στη στάση και δραστηριότητα τεσσάρων πρώην πρωθυπουργών της χώρας, μετά το πέρας της θητείας τους.
Σε κάποιο σημείο αναγράφεται το λεχθέν, αμέσως μετά τις εκλογές του 2019, από τον κ. Αλέκο Φλαμπουράρη, ο οποίος κατάπληκτος από την καταψήφιση του κ. Αλέξη Τσίπρα και την υπερψήφιση, από το εκλογικό σώμα, του Κυριάκου Μητσοτάκη, έμπλεος μαρξιστικής σοφίας, εδήλωσε ότι, προφανώς, οι Ελληνες ψηφοφόροι ενεργούντες απερισκέπτως και επιπολαίως, δεν αντελήφθησαν «τι έκαναν», δηλαδή ποιον ψήφισαν!
Η κρίση αυτή και η αντίληψη του κ. Φλαμπουράρη μου θύμισε κάποιο, ανάλογο θα έλεγα, περιστατικό, το οποίο συνέβη στην πάλαι ποτέ «Λαοκρατική Δημοκρατία» της Ανατολικής Γερμανίας.
Προηγήθηκε τον Ιούνιο του 1953 μια εργατική εξέγερση κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος, το οποίο επέβαλον οι λόγχες του Σοβιετικού Στρατού.
Τη βίαιη καταστολή των απεργούντων εργατών, όχι μόνο κατέκρινε αλλά και σφοδρά ειρωνεύτηκε ο κομμουνιστής θεατρικός συγγραφέας Μπέρτολ Μπρεχτ, ο οποίος μ’ ένα λίαν αιχμηρό ποίημά του, ενεφάνιζε το κομμουνιστικό καθεστώς να απαιτεί από τον εξεγερθέντα λαό, για να αποκτήσει την απολεσθείσα –συνεπεία της εξεγέρσεως– εμπιστοσύνη της κυβέρνησης προς αυτόν, να διπλασιάσει τις προσπάθειές του για να επανέλθει η εμπιστοσύνη της κυβέρνησης προς τον λαό!
Αν αυτό δεν καταστεί εφικτό, τότε υπάρχει η λύση να διαλύσει η κυβέρνηση τον λαό «και να εκλέξει έναν άλλον»!
Περαιτέρω, ο κ. Δρυμιώτης με αφορμή πρόσφατη δήλωση του κ. Τσίπρα, εις την οποίαν επαναλάμβανε 8 φορές τη λέξη «πατριωτισμός», παρέθεσε ένα απόφθεγμα της Μάργκαρετ Θάτσερ, «Το να είσαι στην εξουσία είναι σαν να είσαι κυρία. Αν χρειαστεί να το πεις, δεν είσαι».
Σχετικό είναι κι ένα απόφθεγμα του Δαλματού στοχαστή Νικόλαου Τομαζέου (1809-1879), κατά το οποίο «ο επαινών εαυτόν ως πράττοντα το καθήκον του, αποδεικνύεται ότι ποσώς το πράττει».
