Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το επίκαιρο φλέγον θέμα, επιτρέψτε μου λίγες σκέψεις από μία άλλη πλευρά, όπως προέκυψαν αβίαστα κάτω από τη βασανιστική επανάληψη του ΟΠΕΚΕΠΕ, σε όλα τα Μέσα και σε όλους τους τόνους.
Προσωπικά, για να το αντέξω, ακολούθησα το άκουσμα και με τη βοήθεια της «ακουστικής νοημοσύνης» στράφηκα στους αρχαίους και εντόπισα επιτέλους τους ενόχους αποδέκτες, στους οποίους απευθύνομαι με τρυφερότητα και τρόπο παιδαγωγικό.
Ω Παι και Παι! Πληθυντικός Ω Παίδες Ελλήνων, απ’ όπου κι αν προέρχεστε, έρχεται ώρα και νυν εστί, που τίποτε δεν είναι όπως πριν (λέμε τώρα).
Ο λόγος για το καυτό θέμα των ημερών, των προηγούμενων ετών, ίσως και των μελλοντικών, που δεν γνωρίζει λήξη και προφανώς βασίζεται, τουλάχιστον υποσυνείδητα (και όχι μόνον) στο ασύλληπτο σκεπτικό της βεβαιότητας, ότι δεν θα… συλληφθεί κανείς, πως τίποτε δυσάρεστο δεν πρόκειται να συμβεί και κάθε τι απρόοπτο θα μείνει εκτός… παιδιάς. Τα παιδία παίζει, μετρώντας προβατάκια. Τίποτε πιο αθώο, νατουραλιστικό, νανουριστικό και βέβαια βουκολικό. Μόνον κακοπροαίρετοι μπορεί να ενοχληθούν.
Κι όμως, η ιστορία είναι γεμάτη εκπλήξεις. Καθώς έβλεπα στην τηλεόραση των αμνών την ολόμαλλη ράχη να κυματίζει στις πλαγιές των λόφων, ανατρέποντας το γεωμορφολογικό ανάγλυφο της περιοχής, άκουσα άλλη πηγή να λέει καθησυχαστικά και πάντως ζηλόφθονα, ότι κάτι παρόμοιο έχει συμβεί και με τα ελαιόδεντρα. Αυτό δεν το περίμενα. Καλά τα αιγοπρόβατα βάζουν τα πόδια τους και τρέχουν από χωρίου εις χωρίον, από πεδίου εις πεδίον, αλλά τα ιερά βαθύρριζα ελαιόδεντρα… πώς το έπαθαν αυτό;
Πριν πω, ε όχι, αυτό αποκλείεται εις την γεωργία, κοινώς agricultura, με ακύρωσε η κουλτούρα! Διαβάζοντας ανελλιπώς για Σαίξπηρ κάθε μέρα, με χτύπησε το σύνδρομο. Γι’ αυτό και ό,τι θυμάμαι, τουτέστιν από μνήμης, το μοιράζομαι μαζί σας, για να δούμε ότι τίποτε δεν είναι αδύνατον και ότι ακόμη και ένα δάσος μπορεί να περπατήσει και να μας εξαπατήσει. Με δική του πρωτοβουλία φυσικά.
Το πρώτο δείγμα, όχι δεν βρίσκεται στη Βίβλο, αλλά στον Μάκβεθ και φοβάμαι ότι δημιουργεί δεδικασμένο. Είναι το περιβόητο δάσος του Μπέρναμ, για το οποίο μια μάγισσα προέβλεψε δεινά, όταν το δάσος μετακινηθεί και περπατήσει…
Η εξουσία, σίγουρη το είχε αγνοήσει ώσπου κάποια στιγμή είδαν το δάσος να κινείται και να έρχεται εναντίον τους. Τι είχε γίνει; Απλώς οι αντίπαλοι είχαν κόψει τα δέντρα και τα είχαν δώσει στους στρατιώτες να τα κρατάνε, προχωρώντας εναντίον του εχθρού.
Κι όμως κινείται – το δάσος εννοείται! Είχε δίκιο η προφητεία. Το κρυπτονόημα σαφές, με διάφορους παραλήπτες και πολύπλευρες ερμηνείες.
Ω Παι και Παι! Ω Παίδες όποια κι αν είναι η ηλικία σας, όπως και αν ονομάζεστε, οργανισμοί, οργανώσεις, θεσμοί, πολιτική κ.ά., ας ενηλικιωθούμε επιτέλους! Δεν είναι ντροπή.
Ας σοβαρευτούμε κατά το δυνατόν. Ο «αιώνιος έφηβος» και το «Ελληνες αιέν παίδες» δεν κολακεύει πια κανέναν. Είναι και επικίνδυνο πολύ, όπως όλες οι κολακείες.
Μας ακούνε και παιδιά. Τι θα σκέπτονται για μας;
