Κύριε διευθυντά
Την αφορμή για αυτή την επιστολή έδωσε ο διάλογος του εκλεκτού αρθρογράφου και συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλου («Καθημερινή», 20/9) με αναγνώστες για το μεταναστευτικό. Αιτία όμως υπήρξε το πολύ ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της Ηλιάνας Μάγρα στην «Καθημερινή» της 24/5 με τίτλο «Η Ινδία είναι η πατρίδα, η Κρήτη είναι το σπίτι μας».
Επισημαίνει ένας αναγνώστης στον διάλογο με τον κ. Θεοδωρόπουλο ότι «το πρόβλημα στη μετανάστευση (στην Ελλάδα και την Ευρώπη) δεν είναι οι ινδουιστές ή οι βουδιστές, αλλά οι μουσουλμάνοι», και επίσης «το πρόβλημα δεν είναι οι αριθμοί των μεταναστών, αλλά η ένταξη».
Επειδή όμως λίγα γνωρίζουμε για μετανάστες ινδουιστές ή βουδιστές, ανέτρεξα στο εξαιρετικό ρεπορτάζ της Ηλιάνας Μάγρα για τη ζωή Ινδών μεταναστών στην Ελλάδα, και που η ανάγνωσή του τότε με είχε εντυπωσιάσει.
Προϋπήρξε, βέβαια, το ενδιαφέρον αλλά και ο σεβασμός μου στην αχανή αυτή χώρα για τον πλούτο της παράδοσης και του πολιτισμού της, αλλά και ιστορικά με τη μείξη και αρμονική συνύπαρξη Ινδών και Ελλήνων στο Ινδοελληνικό βασίλειο που κράτησε 200 χρόνια μετά την έλευση του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη βορειοδυτική Ινδία.
Περιγράφει η κ. Μάγρα τη ζωή περίπου 1.000 Ινδών που ήρθαν από το Παντζάμπ της βορειοδυτικής Ινδίας στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Και τι σύμπτωση! Εκεί στο Παντζάμπ –Πενταποταμία την έλεγαν οι αρχαίοι Ελληνες– έφθασε ο Μέγας Αλέξανδρος το 327 π.Χ. και έδωσε την τελευταία νικηφόρα μάχη της εκστρατείας του στον ποταμό Υδάσπη!
Τη δεκαετία λοιπόν του ’90, γράφει η κ. Μάγρα, άρχισαν να έρχονται οι Ινδοί στο Ρέθυμνο της Κρήτης και σε ένα χωριό, τον Σταυρωμένο, 10 χλμ. από το Ρέθυμνο, για να εργασθούν στο εργοστάσιο μιας κρητικής εταιρείας και στην καλλιέργεια γης. «…Τώρα μετά από τρεις δεκαετίες περίπου (το 2002 ήρθαν και οι οικογένειές τους) μπορεί κάποιος να πει ότι υπάρχει ένταξή τους στην τοπική κοινωνία, λέει ο κοινοτάρχης. ∆ιαθέτουμε μεγάλη καλλιεργήσιμη έκταση, τους αγκαλιάσαμε από την αρχή, έχουν προσαρμοστεί εντελώς, και υπάρχει μηδενική παραβατικότητα. (…) Το Πάσχα γιορτάζουν μαζί με τους ντόπιους, σουβλίζοντας αρνί και πίνοντας ρακί. Στα εστιατόρια το παραδοσιακό ινδικό πιάτο tikka masala έχει και ελληνική εκδοχή, το tikka souvlaki! (…) Στο σχολείο τα παιδιά των μεταναστών μιλούν άπταιστα ελληνικά, δηλώνουν ότι θέλουν να σπουδάσουν και να εργασθούν στην Ελλάδα (ήδη πολλά παιδιά σπουδάζουν σε πανεπιστήμια της Ελλάδας), ένας 13χρονος θέλει να γίνει αστυνόμος και μια 7χρονη δασκάλα…».
Ολα αυτά τα αποκαλυπτικά και συγκινητικά διαδραματίζονται ειρηνικά και αθόρυβα, μα κυρίως δημιουργικά, για πάνω από 20 χρόνια, σε μια μεικτή, θα λέγαμε, κοινότητα Ελλήνων και Ινδών.
Η περίφημη ινδική κουλτούρα της «μη βίας» που όλοι οι οπαδοί των θρησκειών τους (ινδουιστές, σιχ, βουδιστές κ.ά.) βιωματικά συντηρούν, σίγουρα διευκόλυνε τη συνύπαρξη, την ένταξη, και τελικά τη μείξη των κοινοτήτων (αρκετοί οι μεικτοί γάμοι).
Μήπως λοιπόν το υπουργείο Εργασίας που κάνει τις διακρατικές συμφωνίες για νόμιμη μετανάστευση (εποχική εργασία), και τώρα διαπραγματεύεται με διάφορες χώρες, να κοιτάξει προς το Παντζάμπ (αυτή η επαρχία έχει 27 εκατ. πληθυσμό) και προς την Ινδία γενικότερα (για ένα δισεκατομμύριο ανθρώπινο δυναμικό, η Ινδία διαθέτει μόνο 430 εκατ. θέσεις εργασίας. «Καθημερινή», φ. 8/6/24).
Μήπως και οι αδελφοί μας Κύπριοι που αναζητούν εργατοϋπαλληλικό δυναμικό, να προστρέξουν και αυτοί στην Ινδία, με την οποία άλλωστε μοιράζονται κοινές ιστορικές διαδρομές στη Βρετανική Κοινοπολιτεία;
Και μπορεί μεν κανένας Ινδός μετανάστης στην Ελλάδα να μην επέστρεψε στο Παντζάμπ, Ελληνες όμως και μάλιστα Θεσσαλονικείς εγκαταστάθηκαν εδώ και λίγα χρόνια στο Παντζάμπ, ανέλαβαν την ομώνυμη ποδοσφαιρική του ομάδα, και νικηφόρα την οδήγησαν φέτος την Α΄ Εθνική κατηγορία της Ινδίας! Και αυτή τη χρονιά ο Ελληνας προπονητής, και το επιτελείο της ομάδας από τέσσερις Ελληνες, συστήνονται σε ένα κοινό 160 εκατ. ποδοσφαιρόφιλων της Ινδίας. Ιστορική συγκυρία!
*Ιατρός, Βριλήσσια
